Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία: Οδός Αθανάσιου Διάκου

Δρόμοι της Καλαμάτας που τους διασχίζουμε καθημερινά. Έχουμε αναρωτηθεί πότε όμως που οφείλουν το όνομα τους; Σε αυτή τη σειρά δημοσιεύσεων θα επιχειρήσουμε να αποτυπώσουμε σε μεγάλο ποσοστό τον χάρτη των οδών της πόλης, ερμηνεύοντας τα ονόματα τους, τα οποία σε κάποιες περιπτώσεις είναι εύκολο και σαφές να εξηγηθούν αλλά σε άλλες είναι ιδιαίτερα δύσκολη και μπερδεμένη η ερμηνεία τους.

Ακόμη και σε επίσημα έγγραφα του Δήμου δεν διευκρινίζεται επακριβώς η προέλευση της ονοματοδοσίας ορισμένων δρόμων. Επίσης, ορισμένοι δρόμοι έχουν αλλάξει όνομα στο πέρασμα του χρόνου, κάτι το οποίο παραμένει άγνωστο στους περισσότερους από εμάς. Τέλος, είναι σύνηθες το φαινόμενο ένας δρόμος να έχει ένα όνομα το οποίο να παραπέμπει σε πολλά πρόσωπα ή γεγονότα, ως αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλαπλές ερμηνείες για την ονοματοδοσία του.

Παρακάτω θα μιλήσουμε για την οδό Αθανάσιου Διάκου. Ακολουθεί, λοιπόν, η προέλευση του ονόματος του εν λόγω δρόμου:

Αφιερωμένη στον Αθανάσιο Διάκο που γεννήθηκε στην Άνω Μουσουνίτσα της Φωκίδας (σημερινός Αθανάσιος Διάκος), το 1788 και απεβίωσε το 1821. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αθανάσιος Γραμματικός. Σε ηλικία 12 ετών πήγε δόκιμος μοναχός στο κοντινό μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, όπου πέντε χρόνια αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος. Εγκατέλειψε όμως την καλογερική, όταν σκότωσε ένα Τούρκο αγά που του έθιξε τον ανδρισμό του. Έφυγε για τα βουνά και διατέλεσε κλέφτης δίπλα στον οπλαρχηγό Γούλα Σκαλτσά, εκεί πήρε και το προσωνύμιο Διάκος. Το 1814 εντάχθηκε στη σωματοφυλακή του Αλή Πασά και στην συνέχεια ακολούθησε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο που διορίστηκε αρχηγός στο αρματολίκι της Λιβαδειάς. Το 1820 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία.

Στις 27 Μαρτίου 1821 ο Αθανάσιος Διάκος πρωτοστατεί στην κήρυξη της Επανάστασης στην Ανατολική Στερεά, στις 30 Μαρτίου συμμετέχει στην απελευθέρωση της Λιβαδειάς, στην συνέχεια στην κατάληψη της Αταλάντης, της Θήβας και του κάστρου της Μπουδουνίτσας (Μενδενίτσας ). Θορυβημένοι πλέον οι Τούρκοι από τον ξεσηκωμό των ραγιάδων, στέλνουν δύο πασάδες τον Ομέρ Βρυώνη και τον Κιοσέ Μεχμέτ με 8000 στρατό για να καταστείλουν την επανάσταση.

Στις 23ης Απριλίου σε επίθεση των Τούρκων, βρίσκουμε τον Διάκο να υπερασπίζεται με λίγους άνδρες, το ξύλινο γεφύρι της Αλαμάνας. Μάχεται ηρωικά, τραυματίζεται και τελικά συλλαμβάνεται αιχμάλωτος. Το τέλος του θα διαδραματισθεί στο Ζητούνι (στην σημερινή Λαμία) καθώς παρά τις παρακλήσεις του Ομέρ Βρυώνη, να προσκυνήσει και να συνεργαστεί με τους Οθωμανούς, αυτός δε δέχεται και αναφωνεί “Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε’ να πεθάνω”. Η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν θάνατος διά ανασκολοπισμού και εκτελέστηκε αμέσως. Λέγεται ότι λίγο πριν την εκτέλεση του αναφώνησε. “Για δές καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει τώρα π’ ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γης χορτάρι”

Η ονοματοθεσία ορίζεται με την απόφαση 458/1939 του Δήμου.

Δείτε τον δρόμο στον χάρτη

Ευχαριστούμε τον Βασίλη Χρυσαΐδη για τις πληροφορίες.

Δείτε επίσης:

Ελλαδικό