Δρόμοι της Καλαμάτας που τους διασχίζουμε καθημερινά. Έχουμε αναρωτηθεί πότε όμως που οφείλουν το όνομα τους; Σε αυτή τη σειρά δημοσιεύσεων θα επιχειρήσουμε να αποτυπώσουμε σε μεγάλο ποσοστό τον χάρτη των οδών της πόλης, ερμηνεύοντας τα ονόματα τους, τα οποία σε κάποιες περιπτώσεις είναι εύκολο και σαφές να εξηγηθούν αλλά σε άλλες είναι ιδιαίτερα δύσκολη και μπερδεμένη η ερμηνεία τους.

Ακόμη και σε επίσημα έγγραφα του Δήμου δεν διευκρινίζεται επακριβώς η προέλευση της ονοματοδοσίας ορισμένων δρόμων. Επίσης, ορισμένοι δρόμοι έχουν αλλάξει όνομα στο πέρασμα του χρόνου, κάτι το οποίο παραμένει άγνωστο στους περισσότερους από εμάς. Τέλος, είναι σύνηθες το φαινόμενο ένας δρόμος να έχει ένα όνομα το οποίο να παραπέμπει σε πολλά πρόσωπα ή γεγονότα, ως αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλαπλές ερμηνείες για την ονοματοδοσία του.

Παρακάτω θα μιλήσουμε για την οδό Νικηταρά. Ακολουθεί, λοιπόν, η προέλευση του ονόματος του εν λόγω δρόμου:

Αφιερωμένη στο Νικήτα Σταματελόπουλο ή Νικηταρά. Γεννήθηκε το 1782 και κατά μία άλλη εκδοχή, γεννήθηκε το 1784 στο χωριό Μεγάλη Αναστάσοβα σημερινή Νέδουσα Μεσσηνίας, στους πρόποδες του Ταϋγέτου. Η καταγωγή ήταν από το χωριό Τουρκολέκα της Μεγαλόπολης. Ο Νικηταράς ήταν ψηλός, αδύνατος, και πολύ μελαχρινός. Συμμετείχε και πρωτοστάτησε σε ιστορικές μάχες που έκριναν την πορεία και την τύχη του αγώνα όχι μόνο στο Μοριά αλλά και στη Ρούμελη.Το 1818 τον μύησαν στη Φιλική Εταιρεία.

Στις 23 του Μάρτη του 1821 συμμετέχει στην απελευθέρωση της Καλαμάτας, είναι η πρώτη πόλη που απελευθερώνεται. Στην πολιορκία της Τρίπολης οι Τούρκοι με τον Κεχαγιάμπεη επιχειρούν επιθέσεις στα στρατόπεδα των Ελλήνων, παθαίνουν πανωλεθρία στο Βαλτέτσι, στα Βέρβενα και στα Δολιανά, όπου πέφτουν πάνω στον Νικηταρά και τους άνδρες του. Συμμετείχε στην καταστροφή του Δράμαλη στα Δερβενάκια και το Αγιονόρι. Η φήμη του σε όλη την Ελλάδα ήταν αξιοζήλευτη το χαρακτηριστικό που τοποθετούσαν δίπλα από το όνομα του ήταν “ο τουρκοφάγος”.

Κατά τη διάρκεια της μάχης στα Δερβενάκια έσπασε τρία σπαθιά και όταν έσπασε και το τέταρτο, το χέρι του έπαθε αγκύλωση και χρειάστηκε γιατρός για να του ανοίξει τον καρπό και να του αφαιρέσει την λαβή από το σπαθί. Η ανιδιοτέλεια του ανδρός είναι αξιοσημείωτη, όταν από τα λάφυρα της μάχης στα Δερβενάκια, πείστηκε, να δεχθεί ένα πανάκριβο σπαθί, αυτό αργότερα το προσέφερε στον έρανο για την ενίσχυση του Μεσολογγίου. Βίωσε την αχαριστία και την αγνωμοσύνη του νεοσύστατου τότε ελληνικού κράτους, το οποίο του αρνήθηκε μια αξιοπρεπή σύνταξη ώστε να ζει αυτός και η οικογένειά του ευπρεπώς και αντί αυτού, του χορηγήθηκε “άδεια επαιτείας”σε συγκεκριμένο χώρο κάθε Παρασκευή.

Το 1843, του απονεμήθηκε ο Βαθμός του υποστράτηγου μαζί με μία πενιχρή σύνταξη. Απεβίωσε το 1849 σε ηλικία 61 ετών.Τελευταία του επιθυμία ήταν να ταφεί δίπλα στον Κολοκοτρώνη.

Η ονοματοθεσία ορίζεται με την απόφαση 458/1939 του Δήμου.

Δείτε τον δρόμο στον χάρτη

Ευχαριστούμε τον Βασίλη Χρυσαΐδη για τις πληροφορίες.

Δείτε επίσης:

Ελλαδικό