Μια ανατρεπτική παράσταση έρχεται από το Ναύπλιο στην Καλαμάτα στο Κέντρο Νέων Καλαμάτας, Πλατεία Όθωνος 10, Ιστορικό Κέντρο,αυτό το Σαββατοκύριακο.
To Σάββατο 21 Δεκεμβρίου και ώρα 21:00 θα δοθεί η παράσταση και θα ακολουθήσει Χριστουγεννιάτικο Πάρτι!
Την Κυριακή 22 Δεκεμβρίου και ώρα 20:00 στα αγγλικά και στις 21:00 στα ελληνικά θα δοθεί η δεύτερη παράσταση.
Υπόθεση
ΤΑ ΡΟΜΠΟΤ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ – μια παράσταση της ομάδας Back-pack του Bo
Οικονομική κρίση. Ναρκωτικά. Υπερκαταναλωτισμός. Ομοφοβία. Σχολική βία (bullying). Σεξουαλική βία. Καθημερινές καταστάσεις που βιώνει η κοινωνία στην οποία ζούμε. Πόσο κοντά είμαστε σε αυτά; Μήπως στρέφουμε το βλέμμα αλλού όταν έρχεται η στιγμή να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις; Τι θα πει ο κόσμος; Οι γονείς; Εσύ; Εσύ τι θα πεις;
Τα Ρομπότ της Αυγής είμαστε εμείς, ο γείτονάς μας, ο δημόσιος υπάλληλος, ο συμφοιτητής μας, οι γονείς και τα παιδιά μας. Πρόσωπα που βλέπουμε καθημερινά, που μπορεί και να μην τους δίνουμε σημασία, εμφανίζονται συμπυκνωμένα σε έξι σκηνές. Τρία ρομπότ και ένας άνθρωπος που εμφανίζεται παντοδύναμος. Είναι όμως;
Το έργο σχολιάζει με σαφήνεια σκηνές τις καθημερινότητας σε περίοδο λιτότητας. Η παράσταση είναι αποτέλεσμα του προγράμματος ανταλλαγής νέων Acting for Austerity II όπου συμμετείχαν φοιτητές του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Ναυπλίου σε συνεργασία με το Κέντρο Τεχνών και Διαπολιτισμικής Αγωγής ΟΣΜΩΣΗ και την Crooked House Theatre Company στην Ιρλανδία τον Αύγουστο του 2013.
Πληροφορίες
Σύλληψη-Κείμενο-Σκηνοθεσία: Back-pack του Bo
Συντονισμός: Χριστίνα Ζώνιου
Φωτογραφίες: Κατερίνα Σταματοπούλου, Γιώργος Οικονομόπουλος
Παίζουν: Πέννυ Γκούζου, Νάλια Ζήκου, Φανή Λύκου, Δέσποινα Χαλκορόκα
Ώρα έναρξης:
Σάββατο 21.00, Κυριακή 20.00 (στα αγγλικά) & 21.00 (στα ελληνικά) | Διάρκεια: 25’ | Είσοδος Ελεύθερη
*Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΑΝΩ ΤΩΝ 15 ΕΤΩΝ
Back-pack του Bo
Η Back-pack του Bo δημιουργήθηκε τον Αύγουστο του 2013 στα πλαίσια του προγράμματος ανταλλαγής νέων Acting for Austerity II. Αποτελείται από τις τέσσερις φοιτήτριες της Σχολής Καλών Τεχνών του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Ναυπλίου που συμμετέχουν στην παράσταση. Τα Ρομπότ της Αυγής είναι η πρώτη παράσταση της ομάδας που παρουσιάστηκε στην Ιρλανδία στα αγγλικά. Επίσης, παρουσιάστηκε στο 3ο Διεθνές Συνέδριο Δραματοθεραπείας & Παιγνιοθεραπείας τον Οκτώβριο του 2013 στο Ναύπλιο.
Ας δούμε όμως ποια είναι τα μέλη του Back-Back του Bo:
Πείτε μας πρώτα από όλα για εσάς, τα “κορίτσια της παράστασης”
Νάλια: Γεια σας, είμαι η Νάλια και είμαι καλά.
Πέννυ:Οι κοπέλες της παράστασης… Δέσποινα, Φανή, Νάλια και εγώ! 3ο έτος στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Ναυπλίου, χαμόγελα, πρόβες και βόλτες. Και πάλι χαμόγελα.
Ποιος έγραψε αυτό το μικρο θεατρικό. Πείτε μας λίγα λόγια γι’ αυτό.
Νάλια: Εμείς οι τέσσερις, σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στην Ιρλανδία, μες στα άγρια μεσάνυχτα. Αυτό είναι αρκετό νομίζω.
Πέννυ: Όταν μας ζητήθηκε να παρουσιάσουμε ένα θεατρικό δρώμενο που να αφορά τα προβλήματα των νέων στη σύγχρονη εποχή, έχοντας ξεμείνει από ιδέες ξεκινήσαμε να κάνουμε κάτι αρκετά κωμικό που δεν είχε καμία σχέση με τα Ρομπότ της Αυγής. Το βράδυ πριν από την παρουσίαση και ενώ κάναμε πρόβα, συνειδητοποιήσαμε ότι δε μας άγγιζε όσο θα θέλαμε. Φτιάξαμε καφέ και “μeς στα άγρια μεσάνυχτα” που λέει και η Νάλια αρχίσαμε να συζητάμε και μέσα σε λίγη ώρα είχαμε αρχίσει να το κάνουμε πρόβα κάτι πολύ διαφορετικό. Τα Ρομπότ γεννήθηκαν και από τότε ταξιδεύουν!
Τι είναι αυτή η παράσταση για εσάς;
Φανή: Αρχικά, το σημαντικό για εμάς δεν είναι η παράσταση ως θέαμα, όσο το ίδιο το έργο, η σύνθεση δηλαδή και η δομή του, ακριβώς επειδή δημιουργήθηκε από εμάς τις τέσσερις, χωρίς να βασιστούμε σε κάποιο ήδη υπάρχον κείμενο. Το να γεννάς κάτι εσύ ο ίδιος και να το βλέπεις να παίρνει σάρκα και οστά είναι πραγματικά ένα απερίγραπτο συναίσθημα, πόσο μάλλον όταν έχει απήχηση στον κόσμο. Αυτή είναι τότε η ανταμοιβή σου. Ξέρεις πως δημιούργησες κάτι καλό.
Δέσποινα: Για μένα αυτή η παράσταση είναι ένας τρόπος να σχολιάσουμε 4 νέοι άνθρωποι του σήμερα κάποιες καταστάσεις και γεγονότα που πλήττουν την κοινωνία, μέσα από ένα πιο δημιουργικό και καλλιτεχνικό πρίσμα. Είναι μια διαμαρτυρία.
Πέννυ: Η κορύφωση μιας κατάστασης μπορεί να γίνει σε βάθος χρόνου και με τέτοιο τρόπο που η σημασία με την οποία θα αντιμετωπιστεί να είναι ανύπαρκτη ουσιαστικά. Όταν, λοιπόν, βλέπεις σκηνές που είτε τις βιώνεις εσύ ο ίδιος είτε κάποιος κοντά σου ή ακόμα και κάποιος περαστικός να έχουν συμπυκνωθεί τόσο πολύ στις στιγμές κορύφωσης τους, θέλεις να ουρλιάξεις. Αυτή η παράσταση -για μένα- είναι εκτός από μια μορφή διαμαρτυρίας μέσα από την τέχνη και μια ανάσα. Ίσως ένα μικρό “πάγωμα” του χρόνου την κατάλληλη στιγμή για να συνειδητοποιήσουμε τι θα έπρεπε πραγματικά να μας απασχολεί. Λειτουργεί λυτρωτικά τόσο για εμάς όσο και για τους θεατές.
Νάλια:Αυτή η παράσταση είναι μια κραυγή. Βοήθειας, ελπίδας… αφύπνισης, όχι μόνο για το κοινό αλλά και για μας τις ίδιες. Κυρίως οι πρόβες αλλά και η ίδια η παράσταση λειτούργησε –σε μένα τουλάχιστον- σαν μια εξιλέωση, μια αναγκαία εξωτερίκευση συναισθημάτων γιατί ακόμα και αν δεν βιώνουμε άμεσα τέτοιες καταστάσεις σαν αυτές που αναπαριστώνται, δε σημαίνει ότι δε βρίσκονται παντού γύρω μας. Η ενοχή, η διαστρέβλωση και η μη κατανόηση που συνυπάρχουν μέσα σ’ αυτές, περιέχουν τον θάνατο σε μια πιο αφαιρετική μορφή του. Και ο θάνατος αναδύει αυτή τη μυρωδιά, αυτή την αίσθηση που ίσως να την αντιλαμβάνεσαι αλλά να μην μπορείς να την αποκωδικοποιήσεις. Εμείς προσπαθούμε να εξυμνήσουμε τη ζωή. Δηλαδή –για να κλείσω όπως ακριβώς άρχισα- να πετύχουμε μια εσωτερική (και μακάρι και μαζική) κάθαρση.
Τι περιμένετε να μείνει στον θεατή αφού ολοκληρωθεί η παράστασή σας;
Νάλια: Δεν περιμένω τίποτα. Οι προσδοκίες τείνουν να σε φθείρουν. Θα ήθελα πάρα πολύ ωστόσο να κάνω αυτήν την ερώτηση στους θεατές μετά την παράστασή μας.
Δέσποινα: Προβληματισμός, ο οποίος θα είναι η αφετηρία για κινητοποίηση και σκέψεις γύρω από αυτά τα κοινωνικά ζητήματα.
Πέννυ: Δεν ξέρω ακριβώς. Θα ήθελα να μείνει στην κρίση του θεατή. Δεν μας αγγίζουν όλους τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο.
-Τι είναι η Back-pack του Bo. Πείτε μας μερικά λογία ακόμα γι’ αυτή την ομάδα.
Νάλια: Το αστείο είναι το πώς βγήκε το όνομα της ομάδας. Λοιπόν: μετά από χίλιες αποτυχημένες προσπάθειες, Google search και αναζήτηση σε λεξικά, πήρε η καθεμία από ένα χαρτάκι, έγραψε μια συλλαβή και αφού τα ανοίξαμε, τα βάλαμε σε μια σειρά και voila (!) Back-pack του Bo!
Πέννυ: Και έρχομαι να συμπληρώσω ότι αφού ανοίξαμε τα χαρτάκια και είδαμε το Back-pack το συνδέσαμε αμέσως αρκετά με το ταξίδι στο οποίο γεννήθηκε η παράσταση όπου γυρνούσαμε παντού με τα backpacks. Αλλά…who the f**k is Bo?
Τι επαφή έχετε με την πόλη της Καλαμάτας;
Νάλια: Καμία μέχρι στιγμής αν και έχω ακούσει τα καλύτερα. Ανυπομονώ για αυτή την πρώτη επίσκεψη, που όμως είμαι σίγουρη ότι δε θα είναι και η τελευταία.
Δέσποινα:Είναι η δεύτερη φορά που επισκέπτομαι την πόλη της Καλαμάτας, οπότε δεν νομίζω ότι την έχω γνωρίσει αρκετά. Από αυτά, όμως, που έχω δει και έχω μάθει έχω καταλάβει ότι η Καλαμάτα είναι μια ζωντανή πόλη. Είναι μια πόλη που προσφέρει ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους να παρουσιάσουν, να αναδείξουν το έργο τους.
Φανή: Δυστυχώς, η αλήθεια είναι πως δεν έχω επισκευθεί ποτέ την Καλαμάτα, αλλά έχω ακούσει τα καλύτερα!
Πέννυ: Ε, κι εγώ είμαι η Καλαματιανή της παρέας!
Ποιο μέρος ή τοποθεσία της είναι που σας αρέσει και έχετε ξεχωρίσει;
Δέσποινα:Έχω ξεχωρίσει το Ιστορικό Κέντρο της Καλαμάτας και την παραλία της.
Πέννυ: Δεν ξέρω αν πρέπει να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Πραγματικά όμως για μένα αξίζει να πάρεις μια μπύρα στο χέρι και να κάτσεις στην είσοδο του κάστρου να χαζεύεις τα φώτα της πόλης.
Θα παρακινούσατε συσπουδαστές και φίλους σας από άλλες περιοχές της Ελλάδας να την επισκεφτούν;
Δέσποινα: Φυσικά. Χωρίς δεύτερη σκέψη.
Πέννυ: Αν δεν παινέψουμε το σπίτι μας…
