Η ναυμαχία του Ναβαρίνου, θεωρείται μία από τις σημαντικότερες μάχες στην ιστορία της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Η ελληνική επανάσταση την περίοδο εκείνη βρίσκεται στη χειρότερη δυνατή κατάσταση. Όλα έδειχναν πλέον πως ψυχορραγεί. Οι Οθωμανοί είχαν μαζέψει νέο στρατό, με επικεφαλής τον Ιμπραήμ και ήταν έτοιμοι να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα. Οι συμμαχικές δυνάμεις όμως των Άγγλων, Γάλλων και Ρώσων έδωσαν ένα τρανταχτό χτύπημα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, βοηθώντας να δοθεί λύση στο «ελληνικό ζήτημα», στην δημιουργία δηλαδή ενός ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, ενώ παράλληλα σταμάτησαν οριστικά οι εκστρατείες του Ιμπραήμ.
Πριν αναφερθούμε στην Ναυμαχία του Ναβαρίνου ας πάρουμε μία γενική εικόνα στο τι συμβαίνει εκείνη την περίοδο στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό.
Έχουμε φτάσει στο έτος 1827 και έχουν περάσει 6 ½ χρόνια από την έναρξη της επανάστασης του 1821, όπου δυστυχώς λόγω του εμφυλίου η επανάσταση των Ελλήνων ψυχορραγεί. Μόνο τέσσερις περιοχές στον ελλαδικό χώρο είναι ακόμα ελεύθερες: το Ναύπλιο, η Μάνη, η Ύδρα και Σπέτσες.
Ο Ιμπραήμ έχοντας τελειώσει με το Μεσολόγγι, βρίσκεται στη Μεθώνη, όπου ετοιμάζει φορτώματα ανθρωπίνων κεφαλών, που θα μεταφερθούν στην Κωνσταντινούπολη ως εύγλωττα πειστήρια της μεγάλης νίκης του. Επίσης στην Μεθώνη πλήθη νέων αγοριών και κοριτσιών που έχουν αιχμαλωτισθεί, από το Μεσολόγγι και απ’ άλλα μέρη της Ελλάδας, έχουν εκτεθεί προς πώληση σκλάβων. Ακόμη εκείνη την χρονική περίοδο έχει δοθεί εντολή και έχουν κοπεί από τις γύρω περιοχές 60.000 συκές, 25.000 ελαιόδεντρα και έχει εκριζωθεί κάθε καρποφόρο δένδρο.
Επιπλέον το χειρότερο που ετοιμάζεται, είναι το σχέδιο μεταφοράς πληθυσμών, δηλαδή να στείλουν Έλληνες στη βόρεια Αφρική και να φέρουν στην Πελοπόννησο βόρειο αφρικανούς. Αυτά συνέβαιναν στον Ελλαδικό χώρο. Στο εξωτερικό τώρα και δει στην Ευρώπη οι καταστάσεις ήταν αντιφατικές.
Οι σφαγές στην Χίο, στα Ψαρά, στο Μεσολόγγι και αλλού έχουν συγκινήσει την κοινή γνώμη. Οι πίνακες του Ευγένιου Ντελακρουά, και οι γραφίδες πολλών διανοούμενων, επηρεάζουν πολλούς ευρωπαίους πολίτες και αρχίζουν να απαιτούν από τις κυβερνήσεις τους μία κάποια λύση στο ελληνικό ζήτημα, καθώς στην αρχή οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ήταν κατά της Ελληνικής επανάστασης. Αυτά προς το πολιτικό σκέλος σε πρώτο χρόνο, γιατί έχουμε και το οικονομικό μέρος, καθώς σε αυτά τα 6 ½ της επανάστασης οι Έλληνες πήραν δύο δάνεια από τις Αγγλικές τράπεζες.
Την πρώτη φορά 800.000 αγγλικές χρυσές λίρες και έφτασαν στην Ελλάδα μόνο 298.700 χρυσές λίρες. Τη δεύτερη φορά 2.000.000 χρυσές λίρες και έφτασαν στην Ελλάδα μόλις… 232.558 χρυσές λίρες, λιγότερα χρήματα και από το πρώτο δάνειο(μεγάλο μέρος πήγε στις μίζες και στα δύο δάνεια). Βέβαια ο δανεισμός για ένα κράτος χωρίς υπόσταση δεν ήταν και ότι καλύτερο, γι’ αυτό κι ο τόκος ήταν της τάξεως του 55%. Σε αυτό το σημείο να προσθέσουμε πως είχαν πάρει εγγυήσεις όπως: το σύνολο των «Εθνικών γαιών», των αλυκών, των ιχθυοτροφείων και των τελωνείων.
Πριν, λοιπόν, ακόμα απελευθερωθεί η Ελλάδα είχε υποθηκεύσει το μέλλον της και είχε χρεωθεί με ένα τρομερό χρέος. Σύμφωνα με τις εξελίξεις των καταστάσεων, οι τρείς μεγάλες δυνάμεις Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία στις 24 Ιουνίου 1827 υπογράφουν την συνθήκη του Λονδίνου, όπου ιδρυόταν Ελληνικό κράτος υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου, με σύνορα τον Αμβρακικό και τον Παγασητικό Κόλπο. Επίσης υπήρχε ένα άρθρο, που προέβλεπε την επέμβαση των τριών δυνάμεων, εφόσον οι δύο εμπόλεμοι δε δέχονταν τους όρους της σύμβασης.
Η Ελληνική πλευρά δέχτηκε με προθυμία την πρόταση των τριών Συμμάχων, ενώ ο Σουλτάνος δυσανασχέτησε και απέκρουσε οποιαδήποτε επέμβαση στην επικράτειά του. Εξ’ αφορμής των ανωτέρω και για την τήρηση των όρων της συνθήκης οι μεγάλες δυνάμεις απέστειλαν στην Πελοπόννησο από μία ναυτική μοίρα, ο αγγλικός στόλος υπό τον αντιναύαρχο Κόδριγκτον, ο γαλλικός υπό τον υποναύαρχο Δεριγνύ και ο ρωσικός υπό τον υποναύαρχο Χέυδεν.
Παρά την παρουσία τους και τις παροτρύνσεις τους προς τον Ιμπραήμ, να σεβαστεί τους όρους της συνθήκης, αυτός υπέκφευγε και κορόιδευε(χρησιμοποιώντας πλάγια μέσα, όπως ακόμα-ακόμα να ρίχνει τις ευθύνες στους Έλληνες). Οι παρασπονδίες του Ιμπραήμ ανάγκασαν τους τρεις ναυάρχους να αλλάξουν γραμμή πλεύσης. Αποφάσισαν τα πλοία τους να εισπλεύσουν στον κόλπο του Ναβαρίνου για να επιτηρούν αποτελεσματικότερα τις κινήσεις του τούρκο-αιγυπτιακού στόλου.
(συνεχίζεται…)
Δείτε επίσης:
- Ήξερες ότι… οι “Πύλες του Άδη” βρίσκονταν στο νοτιότερο άκρο της Πελοποννήσου;
- “Ταξιδέψτε” Στη Μεσσηνία του 1974 (videos)
- Γνωρίζατε τις παλιές ονομασίες των χωριών της Μεσσηνίας;
- Ποια η σχέση του τραγουδιού «Παπαλάμπραινα» με τη Μεσσηνία
- Tο ελληνικό «Τρίγωνο των Βερμούδων» βρίσκεται στη Μεσσηνία!
