Το 20ό Διεθνές Φεστιβάλ Χορού που θα πραγματοποιηθεί στην πόλη μας 17 με 24 Ιουλίου θα συμμετάσχουν σπουδαίοι καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο. Το αποτέλεσμα αναμένεται να είναι εντυπωσιακό και οι συμμετέχοντες έχουν ήδη τραβήξει την προσοχή του Τύπου.
Η εφημερίδα «Καθημερινή» παρουσιάζει στο αναγνωστικό της κοινό τον Γάλλο χορογράφο και εικαστικό Κριστιάν Ριζό σε μια συνέντευξη για τη «μελαγχολία, την εξορία και το χορό».
«Η μελαγχολία με την αρχαία αίσθηση της λέξης επέτρεπε σε κάποιον να θρηνήσει, να ξεπεράσει τον εαυτό του, ακόμη καλύτερα να βρει σημασία στη ζωή, με άλλα λόγια η μελαγχολία ήταν μια γέφυρα σε περίοδο κρίσης», λέει ο Γάλλος χορογράφος και εικαστικός Κριστιάν Ριζό για τη βαθύτερη έννοια του υποβλητικού, μελαγχολικού σόλο με τον παράξενο τίτλο «Sakinan goze cop batar» («Το μάτι που θα προστατέψεις είναι αυτό που θα πληγωθεί», τουρκική παροιμία) που θα παρουσιάσει την Παρασκευή και το Σάββατο (18, 19/7) στο Στούντιο του Μεγάρου Χορού Καλαμάτας, στο πλαίσιο του 20ού Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού της πόλης.
Ο ιδρυτής της «L’ association fragile», ομάδας που έχει τη βάση της στη Λιλ της Γαλλίας, επέλεξε μέσα από το νέο του έργο να μιλήσει, όπως λέει και ο ίδιος, για θέματα που τον αφορούν προσωπικά: «την έννοια της μελαγχολίας και της εξορίας».
Ο νεαρός Τούρκος χορευτής Kerem Gelebek αλλάζει τον χώρο κατά τη διάρκεια της παράστασης, εκφραζόμενος με στιγμιότυπα χορού που ηχούν σαν χαϊκού, σκίτσα ή σημειώσεις από ένα ημερολόγιο και τα οποία ενωμένα δημιουργούν μια συλλογή από σκέψεις που γεννά η κίνηση. «Το συγκεκριμένο σόλο γεννήθηκε από την επιθυμία μου να χορέψω πάλι, όμως η επιθυμία γρήγορα αποκαλύφθηκε παράδοξη, καθώς μου έρχονταν περισσότερες ιδέες και συνειδητοποιούσα ότι δεν ήθελα να τις ερμηνεύσω εγώ. Τότε σκέφτηκα τον Κερέμ Γκελεμπέκ, ένα χορευτή μου, στον οποίο βλέπω τον άνθρωπο που πιθανόν ήμουν πριν από μερικά χρόνια, στον τρόπο που κινείται στον χώρο, στη σιλουέτα, στις στάσεις του».
«Δεν ήθελα να εστιάσω στη γεωγραφική εξορία, αλλά στην αυτοεξορία, να εξορίζεσαι από τον εαυτό σου και τη μελαγχολία που αυτό προκαλεί. Φυσικά και μιλάω κατά κάποιον τρόπο για την προσωπική ιστορία του Κερέμ, ο οποίος άφησε την πατρίδα του, την Τουρκία, για να έρθει να χορέψει στη Γαλλία και τελικά να μετακομίσει στο Βερολίνο. Ακόμη και το γεγονός ότι ένα άλλο σώμα έκανε αυτό το σόλο που είχα αρχικά σχεδιάσει να κάνω με έβαζε σε θέση εξορίας. Μιλάω, λοιπόν, σε αυτό το κομμάτι για την υπαρξιακή εξορία», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Ο Κριστιάν Ριζό αποφάσισε να κρατήσει τον τίτλο του σόλο στα τουρκικά γιατί ήθελε να αφήσει την προσωπικότητα του χορευτή του να αναδυθεί. Όταν τον ρωτώ τι εννοεί η παροιμία, μου εξηγεί ότι «όταν προσπαθείς πολύ να προστατεύσεις τον εαυτό σου, το χειρότερο συνήθως συμβαίνει. Η έκφραση έχει διπλή σημασία, καθώς απευθύνεται στο κοινό ως σύνοψη της αισθητικής μου: απλά παρακολουθήστε τι συμβαίνει και όλα θα πάνε καλά».
«Το σόλο δεν αφορά έναν Τούρκο χορευτή που έζησε σε διάφορες χώρες», λέει από την πλευρά του ο Κερέμ Γκελεμπέκ. «Κάθε τεχνολογική και κοινωνική εξέλιξη έχει και τις παρενέργειές της. Για τη νέα γενιά το κύριο ζήτημα είναι η εξορία. Στην εποχή μας η εξορία δεν έχει να κάνει μόνο με τη γεωγραφική θέση στον πλανήτη. Μέχρι πρόσφατα, η λέξη ήταν συνδεδεμένη με ανθρώπους που είτε επιλέγουν είτε αναγκάζονται να ζήσουν μακριά από την πατρίδα τους. Η εξορία είναι λέξη που φοβόμαστε να χρησιμοποιήσουμε και προσποιούμαστε πως δεν υπάρχει. Υποτιμάμε την επίδραση που έχει το αίσθημα της εξορίας από τα ίδια μας τα σώματα μέσα στην κοινωνία. Ψάχνουμε για έναν άνετο χώρο να υπάρξουμε. Μάλλον είμαστε η τελευταία γενιά που πιστεύει πως είναι η τελευταία γενιά. Νομίζω πως αυτό είναι πολύ αλαζονικό».
Τέλος στο άρθρο γίνεται αναφορά στο 20ό επετειακό Διεθνές Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας και στις συμμετοχές σε αυτό, ενώ επισημαίνεται πως είναι σημαντικό φέτος το άνοιγμα στην κοινότητα, με πολλές παράλληλες δράσεις και παραστάσεις των εκπαιδευτικών εργαστηρίων του φεστιβάλ σε δημόσιους χώρους της Καλαμάτας.
Διαβάστε όλο το άρθρο: www.kathimerini.gr
