Εκείνη κι εκείνος… Για sushi στο Casagrande.

Οι δύο ήρωές μας συνεχίζουν να μην καταφέρνουν να συναντηθούν, παρόλο που με κάποιο μαγικό τρόπο συχνάζουν στα ίδια μέρη και μοιράζονται κοινές εμπειρίες. Ίσως αυτή η φορά να είναι η μοιραία…

Εκείνος

-Έφτασε η ώρα για το δεύτερο ραντεβού με το κορίτσι από τον κινηματογράφο και δεν ξέρω που να την πάω… Να πάμε για ποτό; Να πάμε για φαγητό; Δεν ξέρω, έτσι αποφασίζω να πάρω τη γνώμη των φίλων. Και μου λένε, γιατί δεν πάτε για sushi στο Casagrande; Έχει κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο. Ευκαιρία να το παίξεις και …εκλεπτυσμένος!

-Να το παίξω; Γιατί δεν είμαι; Ναι, δεν λέω, απίστευτος χώρος, είναι αυτό το διαφορετικό που χρειάζεται η πόλη…αλλά sushi; Και αν δεν μπορώ να το βάλω ούτε στο στόμα μου; Μα ποιος τρώει φύκια και ωμά ψάρια; Πω, θα γίνω ρεζίλι, είμαι σίγουρος. Το πολύ πολύ να πάρω καμιά δραμαμίνη για τη ναυτία.

-Κάνω την πρότασή μου στην κοπελιά και αυτή ξετρελένεται με την ιδέα… Μα καλά, μόνο εγώ το βλέπω έτσι το θέμα; Και είχα μια ελπίδα ότι μπορεί να μην της αρέσει. Τι να πω… Μωρέ λες; Γιατί μπλέκω με αυτά; Αφού είμαι μόνο για καμιά ποικιλία με κανά ουζάκι, άντε το πολύ κανά κοψίδι!

-Μπαίνουμε στο μαγαζί και νιώθω λες και πάω να δώσω πανελλήνιες. Γρήγορα μου φεύγει όλο αυτό γιατί ο χώρος σε χαλαρώνει απίστευτα και σε συνδυασμό με την μουσική, ίσως την καλύτερη στην πόλη, νομίζω πως έχω φύγει ήδη από Καλαμάτα. Φτάνει η ώρα να παραγγείλουμε, ευτυχώς από πίσω μου μια ξανθιά, που σπάω το κεφάλι μου να δω από που τη θυμάμαι μόλις παρήγγειλε και θα δώσω ακριβώς την ίδια παραγγελία κι εγώ.

-Η ώρα περνά, πίνουμε το κρασάκι μας και εκεί που έχω ξεχάσει το άλλο θέμα, να ο σερβιτόρος με το ιχθυοπωλείο στο δίσκο. Μας σερβίρει και αρχίζει η άλλη να τρώει και να μου λέει πόσο τέλειο είναι. Με ρωτάει αν μου αρέσει και γιατί δεν τρώω. Ακούστε τώρα απάντηση που έδωσα, της λέω, το να φας sushi απαιτεί μια συγκεκριμένη ιεροτελεστία, και παθαίνει πλάκα. Μην τα πολυλογώ, κάνω την κίνησή μου και εκεί που έχω αρχίσει να ψάχνω καμιά γλάστρα για τυχούσες παρενέργειες, συνειδητοποιώ ότι όχι απλά τρώγεται αλλά είναι και από τις πιο ωραίες γεύσεις που έχω δοκιμάσει πότε μου.

-Αρχίζω να κάνω και κριτική, αυτό είναι καλό, εκείνο μέτριο… Ελπίζω να μην έχουμε πέσει σε καμιά ειδικό και ρεζιλευτούμε! Δείχνει να συμφωνεί, καλά το έχαψε  ότι είμαι sushi expert… άμα είσαι σικ τύπος!

-Ωραία εμπειρία τελικά και η σημερινή, καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, μούρη πουλήσαμε, όλα καλά.

Το έχω εντυπωσιάσει για τα καλά το κοριτσάκι και ξανά λέω… άμα είσαι σικ τύπος!

Εκείνη

-Τι να φορέσω; Τι να φορέσω; Τίποτα δεν έχω! ΤΙΠΟΤΑ! Παίρνω τηλέφωνο την Εύα και τη ρωτάω με αγωνία “Τι θα φορέσεις;;;”, “Δεν ξέρω, έλεγα να έρθω εκεί να κάνω επιδρομή στη δική σου ντουλάπα”. “Α μάλιστα, σετ θα βγούμε!”

-Κάθε φορά που είναι να βγούμε για ποτό με πιάνει πανικός! Είναι που έχω πάρει δύο κιλάκια και δεν χωράω στα ρούχα μου (ναι δύο κιλάκια είναι, μην το συζητήσουμε τώρα), είναι που δεν έχω και τίποτα μέσα στην ντουλάπα μου (η οποία- θα σας το παραδεχτώ- είναι έτοιμη να σκάσει).

-Όποτε βγαίνω ωστόσο, επιλέγω χώρους ατμοσφαιρικούς, με ειδυλλιακή μουσική, ιδιαίτερες γεύσεις και φυσικά πολλά, ευφάνταστα κοκτέιλ! Ξέρω ότι το μυαλό σας πάει εκεί που πάει και το δικό μου. CASAGRANDE!

-Καταφθάνουμε όλες μαζί εκεί στον όροφο της Ιατροπούλου και νιώθουμε σαν το Sex & The City, αν και στην πραγματικότητα πρέπει να μοιάζουμε με low badget καθημερινή Περουβιανή τηλεοπτική σειρά.

-Ευτυχώς που γκρίνιαζα να βγούμε από νωρίς και έχουμε επιλογή να καθίσουμε στο αγαπημένο μου τραπέζι, όπως μπαίνεις στο βάθος, δίπλα στην μπάρα. Διαλέγουμε το πιο μεγάλο λοιπόν, γιατί η νύχτα είναι εξίσου μεγάλη και τα κοκτέιλ πολλά. Μην μιλήσω για την υπέροχη Fusion κουζίνα (δεν είχα στο χωριό μου, όχι, απλά είναι μενού με επιρροές από διάφορες κουζίνες-μου είπαν να σας πω και το λέω). Σημασία έχει ότι είναι πεντανόστιμα όλα. Και μην περιγράψω το sushi… που δεν θα το κάνω βασικά γιατί το σέρβις στο μαγαζί διαθέτει άρτια γνώση για να πείσει και τους πιο δύσπιστους!

-Το μαγαζί μπορείς να το ερωτευτείς για πολλούς λόγους… για τη διακόσμησή του, για τη μουσική του, για τον κούκλο μπάρμαν… Εξάλλου μετά από λίγο καταφθάνουν κι άλλα ποτά κερασμένα από το μαγαζί.

-Τώρα τους βλέπουμε όλους κούκλους! Ακόμα και έναν τύπο που χαριεντίζεται με μία ξανθούλα πίσω μας. Κι αυτός ωραίος. Και κάτι μου θυμίζει, αλλά τώρα πάνω στην θολούρα μου δεν μπορώ να θυμηθώ.

-Και έτσι όπως τον κοιτάω, γκουχου, γκουχου, ξεκινάει να βήχει και ψάχνει για νερό. Α, μωρέ το βλαχάκι τι έπαθε.

-ΓΚΟΥΧΟΥ ΓΚΟΥΧΟΥ, ξεκινάω να βήχω κι εγώ.
ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΠΟΥ ΕΦΑΓΑ???
ΚΑΙΕΙ!

-”Μου θες και γουασάμπι και δεν ξέρεις να βράζεις ούτε νερό”. Σα να ακούω τη φωνή της μάνας μου.