Κόσμος, φώτα, γέλια, φωνές σε ένα Κάστρο ασφυκτικά γεμάτο, με τους θεατές να περιμένουν να ανέβουν οι ηθοποιοί στη σκηνή…
Στα παρασκήνια το κλίμα είναι διαφορετικό. Λίγο πριν από την παράσταση οι ηθοποιοί, μην έχοντας αποποιηθεί ακόμα την «κοινή» τους ιδιότητα, χαλαρώνουν με τον καφέ, το τσιγάρο τους, συζητώντας, γελώντας, απολαμβάνοντας τη θέα από το Κάστρο της πόλης.
Λίγο πριν βασιλέψει ο ήλιος προσεγγίζουμε τον ηθοποιό Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, τον Γιάννη της παράστασης «Κατάδικός μου», ο οποίος μας μιλάει για όσα πραγματεύεται η παράσταση, για τα σχέδιά του, την ηθοποιία…
Ιστορικά η χώρα μας έχει βασιστεί πολλές φορές σε μαθήματα φόβου.
Περίεργο συναίσθημα η συνήθεια στους περισσότερους ανθρώπους – δημιουργεί οικειότητα, θαλπωρή…
Η παράσταση μιλάει για το φόβο στις ανθρώπινες σχέσεις, την οικονομική μετανάστευση, το φόβο του να μεγαλώνω, του να σκέφτομαι, να αγαπάω, να αναπνέω μέσα από ανθρώπους μέσα από τις σχέσεις μου…
Μιλάει για το σήμερα, που έχουμε αποξενωθεί οι άνθρωποι πάρα πολύ – δε γνωρίζουμε τον διπλανό μας. Μιλάει για το πόσο εγωιστικά φερόμαστε καμιά φορά μέσα από τον έρωτα ή την αγάπη χρησιμοποιώντας κτητικές αντωνυμίες με έμφαση στο «μου»…
Ακολουθεί η συνέντευξη: