Θίγοντας το μεταναστευτικό θέμα και το φαινόμενο του ρατσισμού, στην παράσταση «Κατάδικός μου» μας παρουσιάζεται ο Καρίμ. Ένας μετανάστης από το Ιράν που βρίσκεται στην Ελλάδα και μπλέκεται σε μια ιστορία που του αλλάζει τη ζωή…
Στα μάτια μας ξετυλίγεται η αγάπη του για την αδερφή του, το αίσθημα μοναξιάς στη χώρα μας, αλλά και τη δική του από την οποία έφυγε κυνηγημένος, ο κόσμος της παρανομίας στον οποίο έχει ενταχθεί, ο ρατσισμός τον οποίο εισπράττει, αλλά και η χαρά του όταν βρίσκει μια «οικογένεια», όταν νιώθει ότι κάπου ανήκει…
Τον Καρίμ ενσαρκώνει ο Ορφέας Αυγουστίδης και με αφορμή την παράσταση αυτή μας μιλά για το ρόλο του αυτό, για τη ζωή του, για την κρίση…
“Ως Ορφέας που υποδύομαι τον Καρίμ θα μπορούσα να πω πως είναι ένας από τους πιο ωραίους ρόλους που έχω κληθεί να υποδυθώ, γιατί έχει πάρα πολλά επίπεδα, διανύει ένα απτό ταξίδι κατά τη διάρκεια της παράστασης που το κάνω και εγώ κάθε φορά μέσα από το ρόλο εδώ και τρία χρόνια”, μας αναφέρει ο ηθοποιός.
Μιλώντας για την παράσταση μάς υπογραμμίζει: “Εμείς κάνουμε μια διαφορετική διαδρομή απ’ ότι το κοινό που παρακολουθεί την παράσταση. Εμείς το ξέρουμε το έργο, δε μας ξαφνιάζει. Μάλλον δε μας ξαφνιάζει όπως τους θεατές – μας ξαφνιάζει με άλλο τρόπο. Μέσα από τη διαδικασία αναδύονται κάποια νέα στοιχεία στις 400 παραστάσεις που έχουμε παίξει”.
Ο Κανένας είμαι και εγώ. Εδώ και στη χώρα μου, όπως και ο Οδυσσέας ήταν για τον Κύκλωπα…
Για τον τρόπο με τον οποίο επηρεάζει η παράσταση τους θεατές μας εξηγεί πως ο καθένας επηρεάζεται ανάλογα με το ποιος είναι, πώς ξύπνησε το πρωί, τι εμπειρίες έχει ζήσει, αν έχει μόλις χωρίσει, αν μόλις έχει θυμώσει, αν μόλις τον έχουν κλέψει, αν φοβάται, αυτό εξαρτάται από τον κάθε θεατή ξεχωριστά. «Το κοινό που έχουν όλοι», εξηγεί «είναι η σύνδεση με το έργο και αυτό είναι σημαντικό γιατί δε συμβαίνει σε όλες τις παραστάσεις το κοινό να συνδέεται τόσο πολύ με το κείμενο και το έργο συνολικά… Αυτή είναι μια παράσταση που κατά κάποιο τρόπο, ακόμα και να μην ταυτίζεσαι άμεσα με κάποιον από τους χαρακτήρες του έργου, με κάποιο τρόπο σε αφορά”.
Το έργο κρύβει μέσα του πάρα πολλή αλήθεια, πέρα απ’ ότι είναι επίκαιρο, είναι αστείο και ταυτόχρονα τραγικό όπως και η ίδια η ζωή. Και αυτό που εγώ παίρνω από την παράσταση ως ηθοποιός είναι καταρχήν ότι το νεοελληνικό έργο δεν πεθαίνει, η ελπίδα ότι δημιουργούνται και θα δημιουργούνται τέτοια εξαιρετικά διαμάντια και ακόμα ότι κλήθηκα να ενσαρκώσω αυτό τον ρόλο που έχει ευαισθησίες, έχει βάθος, έχει πολλά επίπεδα και σίγουρα δεν είναι κοντά σε εμένα που αυτό είναι πάντα πρόσκληση και ενδιαφέρον για έναν ηθοποιό.
Και πώς νιώθει ο Ορφέας που παίζει την ίδια παράσταση για τρία χρόνια; “Σίγουρα είναι κουραστικό να ανεβάζεις το ίδιο έργο τρία χρόνια και για να το κάνεις πρέπει και το έργο αν σου αρέσει, να το αγαπάς και ο ρόλος να έχει βάθος, να σκάβεις, να σκάβεις και να μη θεωρείς αυτό το πράγμα μάταιο, να βρίσκεις καινούρια πράγματα για να το κρατάς όλο αυτό φρέσκο και αυτές τις προϋποθέσεις τις πληροί το συγκεκριμένο έργο. Είναι η πρώτη φορά που παίζω έργο τρία χρόνια και νομίζω πως θα το ξανάκανα μόνο αν έβρισκα τόσα πολλά πράγματα όσα βρήκα εδώ”, μας απαντά.
Και ως ηθοποιός οι σκέψεις του; “Θα ήθελα απλά έναν ωραίο ρόλο, με ωραίους συναδέλφους, να μάθω καινούρια πράγματα θέλω να έχω την ευκαιρία να μαθαίνω συνεχώς νέα πράγματα… Το όνειρό μου ήταν να γίνω σκηνοθέτης κινηματογράφου. Αλλά η αλήθεια είναι πως ελάχιστοι σκηνοθέτες κινηματογράφου ζουν από αυτή τη δουλειά στην Ελλάδα, έως κανείς. Ταυτόχρονα με τη σχολή σκηνοθεσίας πήγα και σε μία δραματική σχολή και από κει και ύστερα κάποια πράγματα ήρθαν μόνα τους. Στην αρχή ήμουν τυχερός, προέκυψαν κάποιες δουλειές… μετά άρχισε να με τραβάει η υποκριτική, ένιωσα ότι μπορώ να εκφραστώ και μέσα από αυτό και ότι και αυτό έχει πολύ ζουμί και πολύ δρόμο και ύστερα δεν ξέρω τι θα κάνω μετά από 10 χρόνια, ούτε αν θα ασχολούμαι με αυτό το χώρο. Προς το παρόν νιώθω ότι το μικρόβιο είναι βαθιά μέσα μου και δε φεύγει εύκολα”.
Αν το θέατρο ήταν μια λέξη, αυτή θα ήταν «παιχνίδι».
Για την κρίση μας αναφέρει πως υπάρχουν στιγμές που βλέποντας τους Έλληνες συνανθρώπους μας νιώθει πως δεν έχει αλλάξει τίποτα ή να έχει αλλάξει, έχει αλλάξει προς το χειρότερο – “βγάλαμε τους χειρότερους εαυτούς προς τα έξω”, τονίζει χαρακτηριστικά. Προσωπικά ο Ορφέας πιστεύει πως η κρίση τον έχει συγκεντρώσει. “Με έχει κάνει να στοχεύω πολύ πιο συγκεκριμένα, να έχω καθαρούς στόχους, να έχω ξεκαθαρίσει τις αξίες μου. Νομίζω πως προς το παρόν το διαχειρίζομαι σωστά, πως αυτή η δυσκολία μου έχει κάνει καλό”, επισημαίνει.
Τέλος, μας αναφέρει πως την πόλη μας είχε επισκεφτεί ως μαθητής και πάλι τώρα, με αφορμή την παράσταση και έχει τις καλύτερες εντυπώσεις!
*Με αυτή τη σημαντική παραγωγή, που τα τελευταία τρία χρόνια ανέβηκε με επιτυχία στην Αθήνα, η Ελένη Ράντου με τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, τον Ορφέα Αυγουστίδη και άλλλους ηθοποιούς ταξίδεψαν αυτό το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα. Ο “Κατάδικός μου”, που συνυπογράφουν η Ελένη Ράντου, η Σάρα Γανωτή και ο Νίκος Σταυρακούδης, κέρδισε και τις προτιμήσεις των κριτικών, δίνοντάς του το Βραβείο Ελληνικού Έργου “Κάρολος Κουν” το 2012. Στην πόλη μας η παράσταση ανέβηκε στο Κάστρο Καλαμάτας την Τρίτη 5 Αυγούστου και την Τετάρτη 6 Αυγούστου.