O Βασίλης Φωτόπουλος γεννήθηκε το 1934 στην Καλαμάτα, ήταν Έλληνας ζωγράφος, σκηνοθέτης, καλλιτεχνικός διευθυντής και σκηνογράφος.
Σπούδασε ζωγραφική σε μικρή ηλικία μαθητεύοντας δίπλα στον Καλαματιανό ζωγράφο, Ευάγγελο Δράκο. Στην καλλιτεχνική σκηνή πρωτοεμφανίστηκε, όμως, ως σκηνογράφος στο θεατρικό έργο “Υπηρέτρια κυρά” όταν ο Κωστής Μπαστιάς, τότε διευθυντής της Λυρικής σκηνής, του ανέθεσε τη σκηνογραφία και τον σχεδιασμό των κοστουμιών για την όπερα του Τζ. Μπ. Περγκολέζι.
Επιπλέον, έχει εργαστεί στο Εθνικό Ελληνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και το Ελεύθερο Θέατρο. Συνεργάστηκε με τους Μ. Θεοδωράκη, Μ. Κακογιάννη και Μποστ. Άξια αναφοράς είναι και η συνεργασία του με τους Ζυλ Ντασέν, Μελίνα Μερκούρη και Νίκο Κούρκουλο. Οι συνεργασίες του με καταξιωμένους Έλληνες του χώρου είναι πολλές .
Δεν αρκέστηκε όμως στα δεδομένα της Ελλάδας αλλά άρχισε να κάνει ταξίδια στο εξωτερικό, για να δει από κοντά τις εξελίξεις στα εικαστικά και το θέατρο. Έτσι, έκανε και τα 75 σκηνικά για την ταινία “Αμέρικα, Αμέρικα” μαζί με τον Αμερικανό, Τζιν Κάλαχαν. Ο σκηνοθέτης όμως της ταινίας, Ελία Καζάν, αφαίρεσε το όνομά του από τους συντελεστές. Όταν ο Βασίλης Φωτόπουλος παραπονέθηκε στον Καζάν, ο τελευταίος του απάντησε: “Μα ποιος θα πίστευε ότι αυτά τα σκηνικά είχαν γίνει από ένα Ελληνόπουλο…”. Για τον λόγο αυτό το όσκαρ με το οποίο βραβεύτηκε η ταινία για τη σκηνογραφία της πήγε στον Κάλαχαν.
Η δικαίωση και η διεθνής αναγνώριση τελικά ήρθε με τον “Ζορμπά” του Μιχάλη Κακογιάννη. Ο Βασίλης Φωτόπουλος, στα 30 του μόλις χρόνια, το 1964, τιμήθηκε με το βραβείο όσκαρ για τη σκηνογραφική του δουλειά. Το 1966 συνεργάστηκε με τον Φράνσις Φορντ Κόπολα στην ταινία “You’re a Big Boy Now”. Έχει πραγματοποιήσει, επίσης, πολλές ατομικές εκθέσεις σε μουσεία και γκαλερί. Έργα του υπάρχουν σε διάφορα μουσεία και σε αρκετές ιδιωτικές συλλογές. Ο Βασίλης Φωτόπουλος πέθανε στην Αθήνα στις 14 Ιανουαρίου του 2007.
Το καλλιτεχνικό έργο του Β. Φωτόπουλου χαρακτηρίζεται ανθρωποκεντρικό. Αποτυπώνει ακραίες συναισθηματικές καταστάσεις θεατρικών ρόλων μέσα από τις μορφολογικές και χρωματικές επιλογές του.
Όπως αναφέρει ο Μάνος Στεφανίδης, επ. καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και επιμελητής των εκθέσεών του: “Ο Φωτόπουλος παραμένει σ’ όλο του το έργο ένας δημιουργός δισυπόστατος: από τη μια η γνώση του σήμερα, η επαφή του με τις μορφές του μοντερνισμού, η ενστικτώδης αποστροφή του προς οποιαδήποτε ακαδημαϊκή ή διακοσμητική ευκολία. Κι από την άλλη η ακατασίγαστη αναζήτηση να βυθιστεί στο παρελθόν, να επιστρέψει στη μήτρα της παράδοσης εκεί που αισθανόταν ασφαλής κι ολοκληρωμένος, περισσότερο τεχνίτης ταπεινός παρά καλλιτέχνης οιηματίας. Η θεματολογία του, βέβαια, υπήρξε τόσο σύγχρονη όσο και διαχρονική. Το σώμα, η μαρτυρία και το μαρτύριο του, η νεανικότητα και η αναπόφευκτη φθορά της, ο έρως – θάνατος και ο θάνατος ως συνέχεια ζωής”.
