Το “Kalamata IN” βρέθηκε και συνομίλησε με την κα. Μένε. Μια υπέροχη και ιδιαιτέρως καλλιεργημένη γυναίκα που ζούσε όλα αυτά τα χρόνια στην Αυστραλία αλλά τον τελευταίο καιρό έχει μετακομίσει στην Καλαμάτα. Είναι πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε την ιστορία της, αλλά και να δούμε την πόλη μας μέσα από τα δικά της μάτια.
Από πού κατάγεστε;
Γεννήθηκα στο όμορφο νησί της Λέσβου. Οι γονείς μου ζούσαν σε ένα μικρό χωριό και τα έβγαζαν δύσκολα πέρα, για αυτό το λόγο όπως και πάρα πολλοί άλλοι Έλληνες την δεκαετία του ’50 και του ’60 αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στην Αυστραλία για μία καλύτερη ζωή. Ωστόσο, δουλεύοντας πολύ σκληρά σε εργοστάσια. Εκεί μεγαλώσα, έζησα, σπούδασα, ολοκληρώθηκα ως άνθρωπος.
Γιατί γυρίσατε στην Ελλάδα; Και γιατί συγκεκριμένα στην Μεσσηνία;
Όταν πάτησα το πόδι μου πρώτη φορά στη Μεσσηνία και είδα πόσο όμορφα και καθαρά νερά έχει σκέφτηκα ότι είχε όλα όσα ήθελα! Φρέσκο αέρα, καθαρή ατμόσφαιρα, όμορφες κορυφογραμμές, τα βουνά και φυσικά τη θάλασσα.
Τί το θετικό αντιληφθήκατε μόλις ξεκινήσατε να μένετε στην Καλαμάτα;
Είναι πολλά τα θετικά. Όλα είναι πραγματικά πολύ κοντά μου, σ’όλες τις υπηρεσίες πήγαινω με τα πόδια. Γνώρισα επίσης εξαίρετους επιστήμονες-γιατρούς. Και φυσικά το σπίτι μου που είναι μπροστά στη θάλασσα, με αυτόν τον τρόπο απολαμβάνω τη θέα της πρωί μεσημέρι βράδυ από το μπαλκόνι μου…
Ήταν δύσκολη η περίοδος προσαρμογής; Πώς αλληλεπιδρούν οι ντόπιοι μαζί σας;
Η περίοδος προσαρμογής ήταν πραγματικά δύσκολη και ακόμα υπάρχουν πράγματα που με κάνουν να δυσανασχετώ. Αδυνατώ να καταλάβω γιατι δεν καταβάλλεται μία σοβαρή προσπάθεια τήρησης των νόμων. Φερειπείν, υπάρχουν φορές που βλέπει κανείς αυτοκίνητα να περνούν με κόκκινο. Ακόμη δεν μπορώ να περάσω τις διαβάσεις με ασφάλεια. Επίσης, με σοκάρει η σκληρότητα που επιδεικνύεται στα ζώα και η έλλειψη νομοθεσίας επί αυτής. Θα μπορούσα να μιλάω μέχρι το πρωί…
Τί σας λείπει περισσότερο;
Μου λείπουν οι κορούλες μου και τα εγγονάκια μου. Δευτερευόντως μου λείπει το άρτιο σύστημα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης αλλά και το εκπαιδευτικό σύστημα της Αυστραλίας.
Τί θα αλλάζατε σε αυτή την πόλη;
Θα ήθελα να αλλάξει η στάση ζωής των “παλαιότερων γενεών” από όλες τις απόψεις. Τραβούν πίσω και τους νέους με τον τρόπο που σκέφτονται. Επιπροσθέτως, θα πρέπει να αλλάξει η νομοθεσία σε πολλά πράγματα. Αν και έχω δει να θεσπίζονται νέοι νόμοι τα χρόνια που ζω εδώ, το παράξενο είναι ότι δεν τους σέβονται παρά ελάχιστοι.
Τι σας αρέσει ή τι δεν αντέχετε στον τρόπο ζωής των ντόπιων;
Οι ντόπιοι είναι ζεστοί και φιλόξενοι άνθρωποι, αλλά έχω παρατηρήσει ότι έπρεπε να κάνω εγώ την πρώτη κίνηση και να πω “Γεια σας”, αλλιώς απλώς θα με κοιτούσαν επίμονα, μπορεί και για πάντα. Έχω ακούσει κι ένα καλό σχόλιο, ότι είμαι ένας χαρούμενος χαμογελαστός άνθρωπος! Ένα πράγμα που δεν καταλαβαίνω όμως είναι ότι οι ντόπιοι μαζεύονται, το καλοκαίρι κυρίως, έξω από τα σπίτια τους στις γειτονιές και απλώς κάθονται εκεί και κουτσομπολεύουν… Οι άντρες πάνε στο καφενείο, οι γυναίκες μένουν στο σπίτι. Τέλος και το πιο σημαντικό, κάποιοι Έλληνες έχουν πολύ λανθασμένες απόψεις όσον αφορά στους μετανάστες και τα ζώα.
Πόσα χρόνια ζείτε εδώ; Σκέφτεστε κάποια μέρα να επιστρέψετε στην Αυστραλία;
Ζω 3,5 χρόνια εδώ. Παρόλο που έχω υπόψιν μου τα αρνητικά δεν θα άφηνα με τίποτα αυτόν τον παράδεισο. Ίσως με ανησυχεί η ιδέα ότι όσο μεγαλώνω μπορεί να έχω προβλήματα υγείας και το πως θα με αντιμετωπίσουν με το παρόν σύστημα, αλλά οψόμεθα.
