Είναι γεγονός πως το θέατρο στην Καλαμάτα παίζει χαρακτηριστικό ρόλο εδώ και χρόνια, αφού δεν είναι λίγες οι θεατρικές ομάδες που υπάρχουν στην πόλη. Επίσης, κατά συνέπεια, είναι γεγονός ότι δεν είναι λίγα και τα άτομα, τα οποία εμπλέκονται ενεργά στις θεατρικές αυτές δράσεις. Είναι όμως και γεγονός, πως ανάμεσα σε όλες τις ομάδες και τους συντελεστές αυτών, έχει ξεχωρίσει τα τελευταία χρόνια, ένα σχήμα και ένα πρόσωπο…
Ο λόγος για το θεατρικό σχήμα ΣΥΝ ΈΝΑ-ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΟΥΜΠΟΥΡΟΣ και τον σκηνοθέτη του, Κώστα Κατσουλάκη, του οποίου το όνομα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το θέατρο στην Καλαμάτα.
Ο Κώστας Κατσουλάκης, γεννημένος στον Πειραιά, σπούδασε σε δραματική σχολή, αλλά τελικά τον κέρδισε η μεγάλη του αγάπη ή μάλλον ο μεγάλος του έρωτας που δεν είναι άλλος από τη σκηνοθεσία.
Από το 2008 συνεργάζεται με το θεατρικό σχήμα ΣΥΝ ΈΝΑ-ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΟΥΜΠΟΥΡΟΣ στην Καλαμάτα, αλλά ζει και εργάζεται σε αυτή ως σκηνοθέτης περισσότερα από 15 χρόνια. Αυτές τις ημέρες στο Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας μάς παρουσιάζει το έργο “Η τρελή του Σαγιό” και με αφορμή τη συγκεκριμένη παράσταση μας μίλησε…
Τα τελευταία χρόνια έχετε επιλέξει να εκφράζεστε καλλιτεχνικά στην Καλαμάτα. Τι είναι αυτό που σας κέρδισε στην πόλη;
Δεν είναι τελευταία. Δουλεύω στη Καλαμάτα εδώ και 15 χρόνια. Αυτό που με κέρδισε είναι πάνω από όλα η σχέση μου με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι. Με κάποιους από αυτούς έχουμε δημιουργήσει σχέση “εξάρτησης”. Είναι πάρα πολλά πράγματα που μας ενώνουν μετά από τόσα χρόνια και σε καλλιτεχνικό αλλά και σε προσωπικό επίπεδο. Πολύ όμορφες αλλά και πολύ δύσκολες στιγμές, πολλές χαρές αλλά και πολλές λύπες. Φυσικά δεν έχω περιορίσει την καλλιτεχνική μου δραστηριότητα στην Καλαμάτα. Όποτε χρειαστεί βρίσκομαι στην Αθήνα αλλά και στη Ρόδο όπου πηγαίνω σχεδόν κάθε χρόνο για αρκετούς μήνες. Υπάρχουν κι εκεί εξίσου σημαντικοί άνθρωποι για μένα, που μας ενώνουν τα ίδια πράγματα που ανέφερα και παραπάνω. Είναι οι άνθρωποι της θεατρικής ομάδας “ΠΡΑΞΙΣ” που το 2016 κλείνουν 20 χρόνια δράσης και που από τον Ιανουάριο θα βρίσκομαι κοντά τους.
Ποια είναι τα κριτήριά σας για να αποφασίσετε να καταπιαστείτε με ένα έργο;
Με ενδιαφέρει να καταπιάνομαι με σπουδαία κείμενα σημαντικών συγγραφέων. Περνώντας δε τα χρόνια αυτή η επιθυμία γίνεται όλο και πιο έντονη και πιο αδιαπραγμάτευτη.
Αυτές τις μέρες παρουσιάζεται “Η τρελή του Σαγιό” από το ΣΥΝ ΕΝΑ- ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΟΥΜΠΟΥΡΟΣ. Τι σημαίνει για εσάς “Η τρελή του Σαγιό”;
“Η Τρελή του Σαγιό” του Ζαν Ζιρωντού είναι ένα σπουδαίο έργο. Ένα έργο που αγαπώ πολύ και που είναι στο μυαλό μου εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Απόλυτα ποιητικό, με πολύ χιούμορ αλλά και πολιτικοκοινωνικό. Η φιλοσοφία αυτής της γυναίκας, η στάση της απέναντι στη ζωή, ο σεβασμός της απέναντι στην αλήθεια της ανθρώπινης ύπαρξης, έτσι όπως θα πρέπει να είναι ξεγυμνωμένη από το μίσος και τη μικροπρέπεια για να είναι όμορφη, η αγάπη της για τα ζώα και τη φύση, η βεβαιότητα ότι τίποτα δεν πεθαίνει παραμένοντας αόρατο για τους πολλούς και ορατό για εκείνους που μπορούν να ονειρεύονται και να ζουν πέρα των κατά συνθήκη κοινωνικών στάτους, ο αγώνας της για ένα κόσμο δίκαιο, που θα εκλείψει η εκμετάλλευση η καταστροφολαγνία, ο εκφοβισμός κι η τυραννία, δεν μπορούν παρά να σε κάνουν σύμμαχο της. Δεν μπορούν παρά να την κάνουν το πιο ερωτικό πλάσμα σε έναν κόσμο που έχει ξεχάσει να προσέχει τα πλάσματα γύρω του.
Πώς επιδρά η συγκεκριμένη παράσταση στον ψυχισμό του θεατή;
Όλη αυτή η διάθεση της ηρωίδας, δεν νομίζω ότι μπορεί να αφήσει κάποιον ασυγκίνητο.
Έχετε συνεργαστεί τόσο με ερασιτέχνες όσο με επαγγελματίες ηθοποιούς. Ένας σκηνοθέτης αντιμετωπίζει διαφορετικά την εκάστοτε περίπτωση; Σε ποια από τις δύο παρατηρεί τη μεγαλύτερη δυσκολία;
Δεν αντιμετωπίζω ποτέ διαφορετικά τους ερασιτέχνες από τους επαγγελματίες ηθοποιούς. Ο τρόπος που προσεγγίζουμε ένα κείμενο, ο στόχος που βάζουμε, η σοβαρότητα με την οποία δουλεύουμε πάνω σε ένα έργο είναι η ίδια και στις δυο περιπτώσεις. Εκεί νομίζω είναι και η μεγαλύτερη δυσκολία, όσον αφορά τους ερασιτέχνες, ότι το ζητούμενο από μένα είναι το ίδιο. Πολλές φορές ….σχεδόν πάντα… ξεχνώ ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν τις εργασίες τους κι ότι βρίσκονται εκεί για το χόμπι τους… Σε πολλές περιπτώσεις το ξεχνούν και οι ίδιοι…
Ακολουθώντας τον ρόλο του σκηνοθέτη όλα αυτά τα χρόνια, έχετε νιώσει ποτέ την ανάγκη να ανεβείτε ξανά στη σκηνή ως ηθοποιός;
Όχι ποτέ…. ποτέ. Για μένα αυτό το κεφάλαιο έχει κλείσει. Δούλεψα σαν ηθοποιός για μια δεκαπενταετία. Δεν θα το πιστέψετε, αλλά… δεν έχω νοιώσει ποτέ αυτό που λένε, χαίρομαι να είμαι πάνω στη σκηνή. Δεν ένιωσα ποτέ άνετα σαν ηθοποιός.
7 χρόνια πορείας για το ΣΥΝ ΕΝΑ-ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΟΥΜΠΟΥΡΟΣ. Ποιες είναι οι σκέψεις σας;
Όλα τα μέλη του ΣΥΝ ΕΝΑ-ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΟΥΜΠΟΥΡΟΣ μέσα από συλλογικές διαδικασίες προσπαθούν να πραγματοποιούν τους σκοπούς του συλλόγου, προσπαθούν να παρουσιάζουν παραγωγές που σέβονται τον θεατή και χωρίς φανφάρες να δραστηριοποιούνται πέραν των θεατρικών δρώμενων, στην ευρύτερη πολιτιστική σκηνή της πόλης. Για τα περισσότερα μέλη ο σύλλογος αυτός είναι “ιδέα”. Εύχομαι η συνέχεια της πορείας του ΣΥΝ ΕΝΑ – ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΟΥΜΠΟΥΡΟΣ να παραμείνει στις αξίες που μέχρι σήμερα υπηρετεί με γνώμονα την αγάπη στο θέατρο, τον σεβασμό στον θεατή, τη δημιουργική αγωνία στα κοινωνικά προβλήματα και τη συνείδηση της ευθύνης ότι κάθε θεατρική πράξη έχει τη βαρύτητα της στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
…και μια τελευταία ερώτηση. Υπάρχουν όνειρα που δεν έχετε εκπληρώσει ακόμη;
Ένα όνειρο είχα το οποίο δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ και πλέον δεν υπάρχει η δυνατότητα να πραγματοποιηθεί… Τώρα πια δεν μου αρέσει να κάνω όνειρα, αλλά μου αρέσει πολύ να βλέπω όνειρα στον ύπνο μου… να μπορώ να διακρίνω τα σημάδια και τα μηνύματά τους !!! Είναι μαγικό αυτό…
