Λένε ότι οι άνδρες προέρχονται από τον Άρη και οι γυναίκες από την Αφροδίτη. Καλά, ίσως να μην προερχόμαστε πράγματι από άλλους πλανήτες, πάντως σίγουρα τα δύο φύλα σκέφτονται με εντελώς διαφορετικό τρόπο και συνήθως αυτός ο τρόπος οδηγεί σε μεγάλες παρεξηγήσεις και μερικές φορές σε… διαμάχες!
Αποφασίσαμε, λοιπόν, να δημιουργήσουμε μια στήλη περιγράφοντας θέματα της καθημερινότητας μέσα από τα μάτια μίας γυναίκας και ενός άνδρα, πάντα με αρκετή δόση χιούμορ!
Εκείνος: Εμείς οι άνδρες, λένε, πως σκέφτομαστε με απλοϊκό τρόπο, δίχως να υπεραναλύουμε ιδιαίτερα το τι συμβαίνει γύρω μας και σε προσωπικό επίπεδο. Οι γυναίκες από την άλλη μεριά… Ας μην το αναλύσουμε.
Εκείνη: Σαν γυναίκα το μόνο που εύχομαι θα ήταν να μπορώ να διαθέτω αυτό το κουτάκι στο μυαλό μου το οποίο περιλαμβάνει το απόλυτο “τίποτα”. Αυτό δηλαδή το οποίο διαθέτουν οι άνδρες ή που πιστεύουμε εμείς οι γυναίκες ότι διαθέτουν οι άνδρες. Γιατί αντίθετα από αυτούς, η γυναικεία σεναριολογία θα μπορούσε να είναι ολόκληρη επιστήμη και είναι ικανή να “βάλει κάτω” και τον πιο έμπειρο συνομωσιολόγο του πλανήτη!
Η φάση της γνωριμίας.
Εκείνος.
– Κοιμάμαι όρθιος για άλλη μια μέρα στη δουλειά και αποφασίζω να πάω να πάρω καφεδάκι κάτω από το γραφείο που δουλεύει και το Ελενάκι. Ωραίο το Ελενάκι.
– Μπαίνοντας στο ασανσέρ, είμαστε και στον πέμπτο, που να ανέβω-κατεβαίνεις τώρα, βλέπω το παιδί, ξανθιά με ωραίο στυλάκι και χαμόγελο, που μόλις διαπίστωσα.
– Συνήθως δεν κολλάω σε αυτά, αλλά τώρα κάτι με έχει πιάσει και δεν ξέρω τι να πω.
– Όσο πάμε προς τα κάτω μου αρέσει και περισσότερο. Και ξανά λέω… είμαστε και στον πεμπτο, μέχρι το ισόγειο μπορεί και να την έχω ερωτευτεί.
– Παίρνω ύφος, κάτι μεταξύ Άστον Κούτσερ και Λάμπρου Κωνσταντάρα και της ρίχνω την ατάκα: δουλεύεις από επάνω μου; Ξέρω δεν ακούστηκε ωραίο, αλλά έχουμε και έκτο όροφο, πως να το έλεγα, της λέω.
– Την πιάνουν τα γέλια, μου δίνει το χέρι της και μου λέει το όνομα της. Μου απαντάει ναι και βγαίνει.
– Εγώ από την άλλη, μένω μέσα, σκέφτομαι τι μ…κία είπα ενώ καλούν το ασανσέρ και πάω στον τρίτο. Δεν θα τον πιω ποτέ αυτόν τον καφέ.
– Η αλήθεια είναι πως μου αρέσει πραγματικά και την επόμενη φορά θα της πω να βγούμε. Αν μου ρίξει άκυρο, δε βαριέσαι έχουμε και το Ελενάκι.
Εκείνη.
– Στα καινούρια γραφεία που μεταφερθήκαμε με τη δουλειά, βρισκόμαστε σε ένα καταπληκτικό κτίριο στον 6ο όροφο. Εδώ και λίγες μέρες έχει γίνει ιεροτελεστία να κατεβαίνω στο κέντρο για να παίρνω ιδέες και εικόνες.
– Μπαίνοντας στο ασανσέρ σήμερα το πρωί, ναι ναι το ξέρω ότι έπρεπε να χρησιμοποιώ τις σκάλες, έρχεται και καλοκαίρι, σταματάει το ασανσέρ στον 5ο. Όχι ρε γαμώτη, σκέφτομαι, ποιoς θα μπει πάλι; Άμα είναι κανείς που θέλει να με σκοτώσει;;; Έλα σύνελθε, λέω και ισιώνω το κεφάλι δήθεν αδιάφορα να δω ποιoς μπαίνει. Ανοίγει η πόρτα και καρφώνομαι σε ένα αντρικό πρόσωπο. ΟΥΑΟΥ! Ντιν ντιν ντιν… Ποιoς είναι αυτός; Από που ήρθε; Πρέπει να πάρω τη Μαρία να της πω ότι μόλις έφτιαξε η μέρα μου!
– Νομίζω ότι του χαμογέλασα! Χαμογέλασα;;; Του χαμογέλασα ΠΡΩΤΗ;;; Θα με περάσει για χαζή. Θα με περάσει για απελπισμένη. Θα νομίζει ότι του την πέφτω! Ψυχραιμία.
– Ξαφνικά με ρωτάει αν δουλεύω από πάνω του. Τι εννοεί; Δηλαδή δουλεύει σε αυτό το κτίριο; Μαρίαααααα! Κοιτάζω διακριτικά το χέρι του, βέρα πάντως δεν φοράει, φχιουυ… αλλά τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι και τόσο καθησυχαστικό αυτό. Του δίνω το χέρι και συστήνομαι ενώ του λέω το όνομά μου. Αααα… ωραία χειραψία κάνει. Δυνατή. Και μυρίζει και ωραία. Ποιο άρωμα να είναι; Πωπω… πρέπει να πάω να πάρω κι εγώ άρωμα, τελειώνει το δικό μου… Και σουπερμάρκετ πρέπει να πάω. Πφφ… Κατσουφιάζω λίγο και με κοιτάζει με περιέργεια. Λες να έχω κάτι στο πρόσωπό μου; Κρατήσου, μην κοιταχτείς τώρα στον καθρέφτη!
– Φτάνουμε στο ισόγειο και βγαίνω από το ασανσέρ… αυτός τελικά δεν βγήκε; Που πήγαινε; Αχ, μακάρι να τον ξαναπετύχω! Παίρνω αμέσως την Μαρία. Αχ Μαρία, απάντα έχω να σου πω!
…to be continued
Εκείνη: Κάλλι Κολόζη Ι Εκείνος: Σταύρος Παναγιωτόπουλος
