Το TEDxKalamata πραγματοποιήθηκε πριν από λίγες μέρες, αφήνοντας τις καλύτερες των εντυπώσεων από άποψη διοργάνωσης, αλλά και περιεχομένου, αφού οι ομιλίες που δόθηκαν από τους συμμετέχοντες καθήλωσαν το κοινό. Ένας από τους ομιλητές του TEDx Kalamata, στο Εκκλησιαστήριο της Αρχαίας Μεσσήνης, ήταν ο Ανδρέας Ραπτόπουλος, συνιδρυτής & CEO της Matternet, ο οποίος σχεδιάζει και υλοποιεί ένα δίκτυο μη επανδρωμένων αυτόνομων ιπτάμενων οχημάτων που ξεπερνά κάθε δυσκολία προσβασιμότητας, με σκοπό τη μεταφορά και διανομή πολύτιμων αγαθών, ειδικά στις αναπτυσσόμενες περιοχές του πλανήτη, σε απομακρυσμένα ή δυσπρόσιτα μέρη.
Ο Ανδρέας Ραπτόπουλος μίλησε στο«Kalamata IN» για το σύστημα των ιπτάμενων μηχανών που σχεδιάζει με την ομάδα του, για το Singularity University όπου διαμορφώθηκε αρχικά η ιδέα αυτή, για τη συμμετοχή του στο TEDxKalamata, αλλά και για τους νέους και την πόλη μας:
Πώς διαμορφώθηκε η ιδέα της κατασκευής ενός νέου τύπου ιπτάμενου οχήματος και ο σχεδιασμός ενός συστήματος διανομής για την αντιμετώπιση της πείνας και της ακραίας φτώχειας στον πλανήτη μας;
Υπάρχει ένα μέρος στην Καλιφόρνια, το campus της NASA, το οποίο λέγεται Singularity University. Δεν είναι στην πραγματικότητα πανεπιστήμιο, αλλά αυτό που λένε στα αγγλικά «incubator» ή στα ελληνικά «θερμοκοιτίδα ιδεών», όπου συγκεντρώνονται 80 άνθρωποι κάθε καλοκαίρι για τρεις μήνες με σκοπό να καταλάβουν ποια είναι τα πιο ισχυρά trends της νέας τεχνολογίας και να προσπαθήσουν να βρουν λύσεις χρησιμοποιώντας τεχνολογίες αιχμής στα πιο μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας. Ο τρόπος με τον οποίο αναφερόμαστε στα προβλήματα αυτά, είναι με τον όρο «grand challenges», οι μεγάλες προκλήσεις της εποχής μας, ενέργεια, Aids, ακραία φτώχεια, με την οποία ασχοληθήκαμε εμείς, και πολλά ακόμα θέματα.
Εκεί ξεκινούν ιδέες και γίνεται μια προσπάθεια να δημιουργηθούν ομάδες που θα μπορέσουν να τις κάνουν πραγματικότητα. Αν καταφέρεις να φτιάξεις μια ομάδα πέντε ατόμων, τότε μπορείς να την προχωρήσεις.
Εγώ ηγήθηκα της ομάδας και ξεκινήσαμε αυτό το project, με το δίκτυο μη επανδρωμένων αυτόνομων πτητικών μηχανών, με σκοπό να αξιοποιήσουμε τεχνολογία αιχμής και να λύσουμε το πρόβλημα της φτώχειας στην Αφρική κάποια στιγμή στο μέλλον, έχοντας διαπιστώσει ότι ήταν απαραίτητη η δημιουργία ενός συστήματος μεταφορών που δε βασίζεται σε δρόμους.
Το όραμά σας αυτό και η ενασχόλησή σας με το συγκεκριμένο αντικείμενο πώς προέκυψε;
Από την παιδική μου ηλικία θυμάμαι έντονα το πρόβλημα έλλειψης τροφής στην Αιθιοπία, που προβαλλόταν για μεγάλο διάστημα στην τηλεόραση. Σκεφτόμουν πόσο παράλογο είναι εμείς να έχουμε γεννηθεί στην Ελλάδα και να μη χρειάζεται να σκεφτούμε για τα βασικά – τροφή και νερό – και να αναπτυσσόμαστε σε ένα περιβάλλον που μας παρέχει εκπαίδευση κ.ά., ενώ αν τύχει να γεννηθείς σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου να ξεκινάς με αρχικές συνθήκες στις οποίες ακόμα και η τροφή δεν είναι δεδομένη. Αυτό έμεινε μέσα μου και γενικότερα η ανισότητα πόρων και ευκαιριών είναι κάτι που με ενοχλεί πολύ. Αποτελεί τεράστια αδικία και από μικρή ηλικία ένιωθα πως κάτι πρέπει να γίνει για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση.
Επίσης, σπούδασα μηχανολόγος μηχανικός – αεροναυπηγός στην Πάτρα, αφού από μικρός μου άρεσε πολύ, μου φαινόταν ενδιαφέρον οτιδήποτε κινείται και ιδιαίτερα οτιδήποτε πετάει.
Έτσι, με βάση αυτό που σπούδασα και τις εικόνες που μου έμειναν από την παιδική μου ηλικία, πήγα στο Singularity University με δύο ιδέες στο μυαλό μου.
Η μία ήταν ότι θα ήθελα να δουλέψω σε επόμενης γενιάς ιπτάμενα οχήματα. Οχήματα που αντί για δύο θα έχουν δύο χιλιάδες κινητήρες. Η δεύτερη ιδέα που είχα κατά νου ήταν αν θα μπορούσα να δουλέψω σε ένα σύστημα με το οποίο θα μπορούσε ο καθένας, αν είχε περίσσευμα φαγητού στο σπίτι του, να το στείλει σε κάποιον που πεινάει στην Αφρική.
Με αυτές τις δύο ιδέες πήγα στο SU και κατέληξα να δουλέψω σε ένα project που συνδυάζει και τα δύο πράγματα που είχα στο μυαλό μου. Τα οχήματα που χρησιμοποιούμε έχουν 4, 8 ή 12 κινητήρες και αποτελούν ένα σύστημα διανομής αγαθών.
Μιλήστε μας για το campus αυτό της NASA και κατά πόσο είναι δυνατό κάποιος να ενταχθεί σε ένα τέτοιο περιβάλλον και να συμβάλει στη διαμόρφωση και στην εξέλιξη μιας ιδέας.
Στο campus αυτό εκτίθεσαι σε έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών και συμβιώνεις με 80 ανθρώπους από περισσότερες από 30 χώρες. Πρόκειται για μια εμπειρία ζωής, Στο περιβάλλον αυτό διαμορφώνονται ιδέες και εξελίσσονται και αυτό είναι που περιβάλλοντα σαν κι αυτό παρέχουν, ένα σύστημα στο οποίο ψήγματα ιδεών μπορούν να μεγαλώσουν. Εκεί δημιουργείται ένα περιβάλλον στρέβλωσης της πραγματικότητας, όπου αισθάνεσαι πως οτιδήποτε σου μπει στο μυαλό μπορείς να το κάνεις.
Στο συγκεκριμένο ίδρυμα δεν είναι τόσο εύκολο να ενταχθεί ο καθένας. Παρόλ’ αυτά συμβαίνει και μάλιστα αυτή τη στιγμή βρίσκεται εκεί ένας πολύ ταλαντούχος Καλαματιανός, ο Γιάννης ο Μουργής, ο οποίος τα κατάφερε μέσω ενός πανελλαδικού διαγωνισμού που οργανώσαμε στην Αθήνα, σε συνεργασία με το TEDx Academy, με σκοπό να κερδίσει ένα παιδί υποτροφία για το Singularity University. Το συγκεκριμένο περιβάλλον, όμως, δεν είναι το μοναδικό. Υπάρχουν αρκετά ιδρύματα αντίστοιχα σε όλο τον κόσμο, αλλά και στην Ελλάδα, αρκεί να έχεις θέληση, επιμονή και να το ψάχνεις. Το δύσκολο πιστεύω πως είναι να αντιληφθείς πως θες να πας σε ένα τέτοιο ίδρυμα με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Στην Ελλάδα, μάλιστα, έχουμε καταπληκτικό έμψυχο δυναμικό. Αλλά έχουμε και μια τεράστια κληρονομιά, η οποία είναι και ένα τεράστιο βάρος, φοβερά μεγάλη άγκυρα. Έχουμε πολύ μεγάλη προσήλωση σε αυτά που συνέβησαν 2.500 χρόνια πριν. Θα πρέπει κάποια στιγμή να τα αντιληφθούμε για την ποιότητά τους και αυτά που μπορούν να μας προσφέρουν, αλλά και να απελευθερωθούμε από αυτά με κάποιον τρόπο. Άλλωστε πιστεύω ότι η Ελλάδα στο μέγιστο της ιστορίας της δεν έφτασε τον 5ο αιώνα π.Χ., το κορυφαίο σημείο της ιστορίας της θα το φτάσει στο μέλλον. Το μέλλον κρύβει κάτι το δυναμικό για να γίνει κάτι εξαιρετικό!
Ποια είναι η γνώμη σας για τους νέους που εγκαταλείπουν την Ελλάδα με σκοπό να αναζητήσουν εργασία και να κυνηγήσουν τα όνειρά τους;
Εγώ δε δούλεψα καθόλου στην Ελλάδα, αμέσως έφυγα έξω. Τώρα βλέπουμε αυτό το πρόσκαιρο φαινόμενο της "διαρροής εγκεφάλων" ("Brain-drain") από την Ελλάδα προς το εξωτερικό. Αλλά δεν πιστεύω πως είναι μόνιμο, δεν είναι νέο κύμα μετανάστευσης, όπως έγινε το ’60.
Επίσης, έρχεσαι σε ένα μέρος σαν την Καλαμάτα, και ειδικά με τον τρόπο με τον οποίο έχει εξελιχθεί διοργανώνοντας σπουδαίες εκδηλώσεις όπως το TEDx, και βλέπεις ότι δεν έχει καμία διαφορά απ’ το να είσαι σε μια "trendy" γειτονιά του Λονδίνου ή κάπου στο San Francisco. Πρέπει να καταλάβουμε ότι μαζί με τα «μυαλά» που φεύγουν, υπάρχει και γνώση που έρχεται πίσω. Υπήρχε πολύ κακό περιβάλλον στην Ελλάδα, για να εξελιχθούν ιδέες, δε δίνονταν κίνητρα να παίρνεις πρωτοβουλίες, με αποτέλεσμα η δημιουργικότητα να σκοτώνεται. Αυτή η κατάσταση σιγά-σιγά αρχίζει και ανατρέπεται και μπορούμε να δούμε διάχυτη δημιουργικότητα.
Πιστεύω γενικά στο ελληνικό πνεύμα, στην ελληνική δημιουργικότητα, δεν ξέρω τι είναι αυτό που μας λείπει, ίσως είναι το κατά πόσο μπορούμε να συνεργαζόμαστε μεταξύ μας – μια αίσθηση που υπάρχει στο εξωτερικό είναι ότι μπορείς να συνεργάζεσαι με όλους, ακόμα και με τους ανταγωνιστές σου.
Πείτε μας δυο λόγια για το TEDxKalamata, τους διοργανωτές και τη συμμετοχή σας.
Όλη η ομάδα με την οποία συναναστράφηκα είναι εξαιρετικά παιδιά. Αυτό που με εντυπωσίασε γενικά είναι ο ενθουσιασμός. Έχουν κάτι πολύ ωραίο, κάτι ατόφιο και φαίνεται και στην ενέργεια που έχουν μεταξύ τους. Το TEDx Kalamata ως event ήταν καταπληκτικό, το line up των ομιλητών ήταν πολύ καλό και η εμπειρία να μιλήσεις σε έναν τέτοιο χώρο, όπως είναι το Εκκλησιαστήριο της Αρχαίας Μεσσήνης, μοναδική.
Ένας από τους λόγους για τον οποίο αποφάσισα να συμμετάσχω στη συγκεκριμένη διοργάνωση, παρά το φορτωμένο πρόγραμμα που έχω, ήταν ο χώρος στον οποίο θα πραγματοποιήθηκε. Και θεωρώ πως τα αρχαία θέατρα είναι ιδιαίτεροι χώροι, χώροι ίασης, με ενέργεια και ήθελα να ζήσω αυτή την εμπειρία. Τώρα που ολοκληρώθηκε το event, συνειδητοποιώ πως ήταν σπουδαία εμπειρία και ως διοργάνωση, πέρα από το χώρο στον οποίο πραγματοποιήθηκε.
Οι εντυπώσεις σας από την Καλαμάτα;
Παρ’ ότι δεν πρόλαβα να δω πολύ την Καλαμάτα, αυτό που μου έμεινε είναι ότι έχει ένα πολύ νεανικό κλίμα και έχει αλλάξει πολύ σε σχέση με παλιότερα. Ακόμα, αυτό που συζητούσαμε είναι ότι δε δίνει την αίσθηση μιας επαρχιακής πόλης που φιλοξενεί ένα event. Εγώ δεν την αντιλαμβάνομαι ως περιφέρεια, όπως είπα παραπάνω θα μπορούσε να είναι ένα προάστιο του Λονδίνου ή του San Francisco!
