Πολλοί άνθρωποι έρχονται για θεραπεία και συχνά δυο πράγματα τους απασχολούν. Το ένα είναι τί θα σκεφτούν οι άλλοι για αυτούς και το δεύτερο ποια είναι η γνώμη των άλλων για τη ζωή τους.
Συχνά λένε: «οι άλλοι νομίζουν πως τα έχω όλα λυμένα γιατί έχω τι δουλειά μου, έχω τον άντρα μου/γυναίκα μου, έχω το παιδί μου. Όμως, εγώ νιώθω βαθιά δυστυχία και θέλω κάτι να αλλάξω αλλά πλέον δεν γνωρίζω τίποτα πέρα από αυτήν την καθημερινότητα. Η δουλειά μου δεν με εκφράζει και η σχέση μου νιώθω πως έχει βαλτώσει από καιρό».
Εκεί ξεκινά όλο το μπέρδεμα, λοιπόν. Με γνώμονα τη γνώμη των άλλων, εμείς σκεφτόμαστε πως θα έπρεπε να είμαστε ευτυχισμένοι, γεμάτοι. Με δίχως εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και στο «gut feeling» μας πιστεύουμε ότι αφού δε νιώθουμε έτσι, κάτι πάει στραβά με εμάς, κάτι δεν έχουμε καταλάβει σωστά. Αποκοβόμαστε όλο και περισσότερο από τον αληθινό μας εαυτό, που ουρλιάζει καθημερινά ότι κάτι χρειάζεται να δούμε μέσα μας.
Είναι τα παιδικά μας όνειρα που προδώσαμε και που γυρνούν πίσω απαιτώντας την προσοχή; Είναι μια σχέση ή ένας γάμος που δεν μας δίνει πια αυτά που κάποτε μας έδινε; Και εκεί είναι και οι άλλοι. Απέναντι μας. Τί θα πουν αυτοί, αν εμείς πούμε μια μέρα ότι θέλουμε να αλλάξουμε; Να ξεκινήσουμε από την αρχή και ας είμαστε πρόθυμοι να υποστούμε τις συνέπειες; Θα συνεχίσουν να είναι δίπλα μας;
Μήπως τελικά ξέρουν αυτοί πιο καλά από εμάς το λάθος από το σωστό; Το τί είναι καλύτερο για τη ζωή μας;
Καθένας λειτουργεί μέσα από το δικό του σύστημα αξιών. Το οποίο έχει δημιουργηθεί μέσα από τις εμπειρίες του και κάποιες παιδικές αναμνήσεις. Είναι και το πώς έζησαν οι γονείς μας τις ζωές τους, είναι και οι ταμπέλες που κάποτε μας φόρεσαν και ακόμα και σήμερα διστάζουμε να πετάξουμε από πάνω μας. «Μήπως γίνομαι εγωιστής τώρα;», «μάλλον δεν είμαι καλός άνθρωπος για να αισθάνομαι έτσι».
Καθένας έχει το δικαίωμα να είναι ευτυχισμένος. Να κάνει χίλιες νέες εκκινήσεις στη ζωή του και ακόμα μία. Παίρνοντας πάντοτε την προσωπική του ευθύνη κατά νου και έχοντας μια ιδέα για το που θέλει να φτάσει.
Το κλειδί είναι η λέξη αυτογνωσία. Να μάθουμε τον εαυτό μας. Τί θέλουμε εμείς για να είμαστε καλά, πέρα από το τί νομίζουν οι άλλοι. Μέσα από αυτή μας τη νέα αλήθεια, θα επαναπροσδιοριστούν και οι σχέσεις μας, είτε αυτές είναι συγγενικές, φιλικές, ερωτικές, κοινωνικές. Αν κάποιοι αποφασίσουν να φύγουν μέσα από αυτή τη διαδικασία δεν πειράζει. Συχνά χρειάζεται να αφήσουμε το παλιό για να βρει χώρο το νέο να έρθει. Άνθρωποι που πια θα μας αγαπούν για αυτό που είμαστε και όχι για αυτό που εξυπηρετούμε.
Η απάντηση σε όλη αυτή την αγωνία που φέρνει η αλλαγή, είναι η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Η εμπιστοσύνη στη ζωή. Η ειλικρίνεια. Πρώτα απέναντι σε εμάς και αμέσως μετά σε όλους τους άλλους.
Άλλωστε, ας πάρουμε απόφαση, πως κανείς έτσι και αλλιώς δε θα μας δώσει το παράσημο στο τέλος, επειδή ζήσαμε τη ζωή μας όπως αυτός «απαίτησε».
Συμβουλευτική Ψυχολόγος MSc
Ψυχοθεραπεύτρια
Καλαμάτα
Δείτε επίσης:
Στο τέλμα της παθητικής συμπεριφοράς
