Πολλοί άνθρωποι δηλώνουν δυσαρεστημένοι από την καθημερινότητά τους, αλλά και από τον τρόπο που ζουν γενικότερα, με αποτέλεσμα συχνά να είναι φορτισμένοι με αρνητικά συναισθήματα. Δεν είναι ευχαριστημενοι με τη ζωή τους και έχουν καταλήξει μέσα τους στο ποιος φταίει για αυτό. Κατηγορούν τους γονείς τους για τον τρόπο που τους μεγάλωσαν, τα απείθαρχα παιδιά τους, το/τη σύζυγο που τους παραμελεί, τους φίλους που απαιτούν το χρόνο τους για να τους πουν ξανά τα ίδια και τα ίδια ή που αντιθέτως δε νοιάζονται αρκετά για τους ίδιους και τα προβλήματα τους, την κυβέρνηση, την οικονομική κρίση, την ίδια τη ζωή.
Όλο αυτό βέβαια δεν έχει ιδιαίτερη χρηστική αξία για την προσωπική μας ευτυχία αφού δε μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους αλλά ούτε και το παρελθόν μας. Μόνο τον εαυτό μας και το πώς επιλέγουμε να βλέπουμε τα πράγματα μπορούμε να αλλάξουμε. Έτσι, μένοντας κολλημένοι στην ιδέα του ότι φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς, είναι απλά χάσιμο χρόνου αφού δε μας βοηθά να αλλάξουμε τίποτα στην ουσία.
Η ψυχοθεραπεία και γενικότερα τα προγράμματα προσωπικής ανάπτυξης αυτό ακριβώς μας βοηθούν να κάνουμε. Να καθαρίσουμε το μυαλό μας από τα «πρέπει» και τα «μη» του κοινωνικού μας περίγυρου ώστε να μπορέσουμε να δούμε πιο καθαρά τον εαυτό μας. Γιατί δυστυχώς περάσαμε χρόνια να προγραμματίζουμε το μυαλό μας και την ψυχή μας σύμφωνα με τα «θέλω» των κοντινών μας ανθρώπων. Είναι και οι πληγές που κουβαλάμε μέσα μας από την παιδική μας ηλικία που μας βαραίνουν και δε μας αφήνουν να δούμε πολλές φορές καθαρά.
Έτσι κάπως αρχίσαμε να αμφιβάλλουμε για τον τρόπο που σκεφτόμαστε, για το αν αυτό που θέλουμε είναι το σωστό και το αποδεκτό κοινωνικά. Η κριτική μας ικανότητα άρχισε να διαβρώνεται. Αρχίσαμε να μην πιστεύουμε σε εμάς και στην ορθότητα των δικών μας αποφάσεων. Όταν όμως κάποιος συνηθίζει να ζει τη ζωή του με πρωταρχικό σκοπό να μη δυσαρεστήσει τους άλλους εκλιπαρώντας για αποδοχή, γρήγορα περνάει στην ανηδονία και συνεπώς στην κατάθλιψη. Αυτό συμβαίνει γιατί χάνει την επαφή με τον αυθεντικό του εαυτό. Την επαφή του με την ίδια τη χαρά της ζωής.
Καταλήγει να ζει ληθαργικά. Μέσα σε αυτήν την κατάσταση μπορεί να αναπτυχθούν φοβίες, κρίσεις πανικού, νευρικά ξεσπάσματα και άλλες συναισθηματικές και αγχώδεις διαταραχές που σηματοδοτούν την ανισορροπία μέσα του. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές πρέπει να φτάσει να αρρωστήσει κάποιος ψυχικά για να αποφασίσει να ζητήσει τη βοήθεια ενός ειδικού. Για να μπορέσει να συνθέσει το παζλ της ψυχής του και να βρει ξανά, την εμπιστοσύνη στον εαυτό του.
Ακριβώς τότε είναι που ξεκινά και η αλλαγή γύρω του. Γιατί ο κόσμος έξω από εμάς, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αντανάκλαση αυτού που υπάρχει ήδη μέσα μας. Για αυτό και οι άνθρωποι που είναι αισιόδοξοι επικεντρώνονται με χαρά σε όλα εκείνα που πάνε καλά στη ζωή τους, ενώ οι απαισιόδοξοι άνθρωποι στέκονται σε όλα αυτά που πάνε στραβά καθημερινά, επιτείνοντας έτσι το στρες που ήδη νιώθουν. Τα παρατούν πριν καν αρχίσουν. Αν το σκεφτούμε λοιπόν και οι δύο αυτές ομάδες στον ίδιο κόσμο δε ζουν; Πώς κάποιοι άνθρωποι καταφέρνουν να δημιουργήσουν ευμάρεια ακόμα και μέσα στην κρίση;
Αλλάζοντας τον τρόπο σκέψης μας, βάζοντας σε μια σειρά τα συναισθήματα μας και παίρνοντας την προσωπική μας ευθύνη για ότι μας συμβαίνει –καλό ή κακό-μπορούμε να φέρουμε την πολυπόθητη αλλαγή. Γιατί το μόνο σίγουρο είναι, πως αν δεν αλλάξουμε εμείς τη ζωή μας, κανείς δεν πρόκειται να το κάνει αυτό για εμάς.
Και όπως είπε και ο Tony Robbins, διάσημος συγγραφέας βιβλίων αυτοβελτίωσης: «αν τίποτα δεν αλλάξεις, δεν αλλάζει τίποτα».
