Ο Νίκος Σαράβας (1904 – 1930) γεννήθηκε στην Καλαµάτα και πέθανε από καλπάζουσα φυµατίωση στην Αθήνα. Είναι «ο πρώτος ίσως Έλληνας σουρεαλιστής πεζογράφος», καθώς έτσι τον αποκαλούσε ο Ανδρέας Εμπειρίκος προτού εξαφανιστεί στο Άγιον Όρος.
Είχε το πάθος του αλκοόλ και των ναρκωτικών, συναναστράφηκε έντονα λαϊκούς μουσικούς στον Πειραιά, τον Πορφύρα και τον Βουτυρά, αλληλογράφησε µε τον Καβάφη, έζησε κοντά στους καλογέρους στη Μονή Πεντέλης, για να πληρώσει το χαρτί και τον τυπογράφο για ένα απ’ τα βιβλία του είχε πουλήσει το παλτό του.
Και πάλι με θέληση έδιωξε αυτή την εικόνα από μπροστά της. Η αλήθεια, ποια είναι η αλήθεια, ανατρίχιασε στην ψυχή της η ερώτηση, ύστερ’ από τόσα χρόνια που παρίστανε τον εαυτό της για χειραφετημένη γυναίκα …
Ήταν ελεύθερη γυναίκα… Σκοτάδια του Νίκο Σαράβα
Κεντρικό πρόσωπο του «Μπάγκειον» και της πρωτοποριακής παρέας που σύχναζε στο εκδοτικό τυπογραφείο του Μαυρίδη, 1929-30, είχε στενό φίλο και τον Τερζάκη. Η γλώσσα και η ορθογραφία του έχει παραξενιές και σαν άνθρωπος ήταν φιλόδοξος και σαµατατζής, είχε αρτίστικη εµφάνιση και τρελές ιδέες…
Αφηγήματα: «Κόχυλαρ», 1925, «Κ’ εζήτησε την αγάπη της», 1925, (διηγήµατα). «Το δάσος του θανάτου», 1929, µυθιστόρηµα. «Μια πληγή χωρίς αίµα», 1930, νουβέλα.
Ψηφίδες τοπικής ιστορίας – ομάδα “Πάμε Βόλτα”
