Μια πόλη, ένα στοιχειωμένο κάστρο, τρεις βασίλισσες, μια ομάδα ιδιόρρυθμών υπηρετών, μια δολοφονία, ένας ένοχος, διάφοροι μύθοι, χορογραφίες, πρωτότυπη μουσική και μια σπαθασκία επί σκηνής, είναι κάποια από όσα μας υπόσχεται η θεατρική ομάδα “Όψις”. Μπορεί να απουσίαζε για κάποιο διάστημα από τα θεατρικά δρώμενα της Καλαμάτας, επέστρεψε, όμως, δυναμικά για να… “στοιχειώσει” τα επόμενα βράδια μας.
Από την Τετάρτη 8 έως και τη Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2017, συγκεκριμένα, το Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας (του οποίου η διαρρύθμιση για τις ανάγκες της παράστασης μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως πρόταση) θα φιλοξενήσει την ερασιτεχνική θεατρική ομάδα “Όψις” με την παράσταση “Οι χήρες της Φίοντορ”, σε πρωτότυπο κείμενο των Πάνου Ηλιόπουλου και Ανδρέα Καρασπήλιου και σκηνοθεσία Πάνου Ηλιόπουλου.
Το “Kalamata IN” βρέθηκε στις πρόβες και συνομίλησε με τους συντελεστές της παράστασης. Αρχικά, μίλησε με τους “υπεύθυνους” του έργου, Πάνο και Ανδρέα, των οποίων τη συνομιλία παρουσιάζει σε μορφή συνέντευξης.
“Οι χήρες της Φίοντορ”. Μιλήστε μας για το έργο, τι πραγματεύεται;
Ανδρέας: Την έννοια της ελευθερίας. Όλοι οι ήρωες του έργου έχουν ως σκοπό, συνειδητά και ασυνείδητα, την απελευθέρωσή τους.
Πάνος: Πρόκειται για μια αλληγορική ιστορία την οποία έχουμε τοποθετήσει σε έναν φανταστικό κόσμο. Οι ήρωες, όπως είπε και ο Ανδρέας, επιδιώκουν να αποδεσμευτούν από ό,τι τους εγκλωβίζει είτε αυτό είναι διάφοροι εξωτερικοί παράγοντες είτε ο ίδιος τους ο εαυτός. Βέβαια, όλα αυτά διαδραματίζονται σε ένα περιβάλλον από το οποίο δεν λείπουν και οι κωμικές στιγμές.
Έχετε γράψει μαζί το έργο. Πόσο εύκολο είναι αυτό;
Ανδρέας: Σίγουρα είναι πολύ πιο εύκολο από το να το γράφει ένας. Η ισχύς εν τη ενώσει, που λένε. Αρκεί, βέβαια, να έχεις κοινό όραμα, κοινή αισθητική και κοινές αναφορές. Όταν διαβάσαμε ολοκληρωμένα το κείμενο, υπήρχαν φορές που είχαμε ξεχάσει ποιος έγραψε τι. Στο τέλος αυτό δεν είναι το ζητούμενο, άλλωστε;
Πάνος: Αρχικά ας πάρουμε ως δεδομένο ότι το γράψιμο από μόνο του είναι μια πολύ μοναχική διαδικασία. Αυτομάτως αυτό δημιουργεί μια πρώτη δυσκολία. Το μόνο που μπορεί να σε κάνει να λειτουργήσεις και να δουλέψεις με κάποιον άλλον είναι, να υπάρχει μια πάρα πάρα πολύ καλή επικοινωνία, κοινό όρμα και κοινή σκέψη. Ευτυχώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση όλα αυτά υπήρχαν και μπορέσαμε με τον Ανδρέα να συντονίσουμε τις ιδέες μας.
Μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι το κείμενο υπογράφεται από δύο πρόσωπα;
Ανδρέας: Αυτό δεν μπορούμε να το πούμε εμείς.
Πάνος: Ελπίζω πως όχι, γιατί αυτό θα αναιρέσει ό,τι σου είπα παραπάνω.
Πως νιώθει κάποιος που βλέπει τους “ήρωές” του επί σκηνής;
Ανδρέας: Είναι πρωτόγνωρο το ότι τόσοι άνθρωποι αγκαλιάζουν μια ιδέα, την οποία έχουν κάνει “δική τους”. Η ουσία του ερασιτεχνικού θεάτρου, άλλωστε, είναι η συλλογικότητα.
Πάνος: Είναι η στιγμή που η σκέψη σου παίρνει σάρκα και οστά. Σίγουρα όλο αυτό σε γεμίζει. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα θεατρικό έργο που σκοπός του είναι να παρουσιαστεί στον κόσμο και όχι να μείνει στα χαρτιά.
Είναι η πρώτη φορά που γράφετε;
Ανδρέας: Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται κάτι, γενικά γράφω…
Πάνος: Είναι η πρώτη φορά που γράφω με έναν άλλον άνθρωπο, αλλά μέχρι τώρα έχω γράψει άλλα 3 θεατρικά έργα που έχουν ανέβει από τη θεατρική ομάδα “Όψις”.
Πως ξεκίνησε η ιδέα για το έργο; Πως γεννήθηκε η ιστορία;
Ανδρέας: Μπορώ να πω μόνο ότι ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε την “ίδια στιγμή”.
Ανδρέα, είχες σκηνοθετική άποψη; Εννοώ αν έχεις επέμβει σκηνοθετικά…
Ανδρέας: Όχι, καθόλου. Δεν χρειάστηκε κιόλας. Ήταν ακριβώς αυτό που φανταζόμουν, το είχαμε συζητήσει. Στο τέλος της ημέρας όλοι τελικά δουλεύουμε για το σκηνοθετικό όραμα του Πάνου (γελάει).
Πάνος: …
Εσύ, Πάνο, λοιπόν, εκτός από τη δημιουργία του έργου, έχεις κάνει και τη σκηνοθεσία της παράστασης, για να μην πούμε ότι παίζεις κιόλας. Πόσο εύκολο είναι να συνδυαστούν όλα αυτά;
Πάνος: Πικρή κουβέντα ξεστόμισες (γελάει). Αρχικά να βγάλουμε εντελώς εκτός το κομμάτι της δραματουργίας γιατί είναι μια διαδικασία που προϋπάρχει από τις υπόλοιπες. Η μεγάλη δυσκολία είναι να συνδέσεις τη σκηνοθεσία με την υποκριτική, γιατί πρέπει να έχεις τον έλεγχο της εικόνας που θα παρουσιαστεί και να είσαι παράλληλα μέρος αυτής της εικόνας.
Πως προέκυψε η ενασχόλησή σου με τη σκηνοθεσία;
Πάνος: Συνέβη παράλληλα με τη δράση της θεατρικής ομάδας “Όψις”. Προέκυψε γιατί πολύ απλά είπαμε να ανεβάσουμε ένα έργο που είχα γράψει το 2011 και εντελώς αυτόματα βρέθηκα να το σκηνοθετώ.
Είσαι πιο επιεικής με τον εαυτό σου; (Δεν του άρεσε η ερώτηση)
Πάνος: Όχι, για κανένα λόγο. Ίσα ίσα που είσαι πιο αυστηρός.
Ας πάμε τώρα σε ένα αναπόσπαστο κομμάτι της παράστασης. Αυτό της μουσικής. Ανδρέα, ξέρουμε ότι εσύ κρύβεσαι πίσω από αυτό…
Ανδρέας: Καταρχάς, θέλω να πω ότι η μουσική γεννήθηκε παράλληλα με τη δραματουργία, αλλά βρισκόταν σε εντελώς πρωτόλειο στάδιο. Εκεί, λοιπόν, ήρθε ο Αλέξανδρος Αρτεμίσιος να την “ολοκληρώσει”. Εγώ δεν είμαι μουσικός αλλά αυτοδίδακτα ταλαιπωρώ τα πλήκτρα ή την κιθάρα. Σε κάποια σημεία κλήθηκε, λοιπόν, ο Αλέξανδρος να ενορχηστρώσει και να εξελίξει τις μελωδίες. Μετά από αυτό, έγραψε και ο ίδιος μια εξαιρετική, επική σε κάποια σημεία και δραματική σε άλλα, μουσική. Είναι ένας καταπληκτικός μουσικός και κατά τη γνώμη μου, πρέπει να δουλέψει πάνω στο μουσικό θέατρο.
Εσύ πως θα χαρακτήριζες τη μουσική;
Ανδρέας: Επική, συναισθηματική και δραματική. Έχουμε χρησιμοποιήσει κλασικά όργανα. Μπορείτε να έρθετε να την ακούσετε…
Η παράσταση πλαισιώνεται από σκηνικά, κοστούμια, χορογραφίες… Πάνο, θέλεις να μας μιλήσεις λίγο για τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από αυτά;
Πάνος: Είχαμε την τύχη να συνεργαστούμε με ανθρώπους που καταλάβαιναν τι ήταν αυτό που θέλαμε. Ο Βενετσάνος Μπαλόπουλος έχει φτιάξει εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια που αποτυπώνουν πολύ εύστοχα την όλη ατμόσφαιρα του έργου. Όσον αφορά τη Μαρία Λαδά που έχει κάνει τη χορογραφία και παίζει κιόλας, έχουμε φτάσει σε σημείο που είμαστε σε θέση να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον προτού καν μιλήσουμε.
Δεν μείναμε, βέβαια, στους βασικούς συντελεστές, αλλά μιλήσαμε με τους ερασιτέχνες ηθοποιούς της παράστασης, από τους οποίους ζητήσαμε να μας πουν λίγα λόγια για τους χαρακτήρες που υποδύονται. Ας τους γνωρίσουμε…
Κάλλι Κολόζη: Ο χαρακτήρας που υποδύομαι λέγεται Λίλυ. Είναι η πιο μικρή και η πιο όμορφη στην παράσταση. Η Λίλυ είναι πολύ χαρούμενη και ενθουσιάζεται εύκολα όπως και εγώ ως Κάλλι. Έχω πολλά κοινά στοιχεία με τον ρόλο μου. Είναι η χαρά της ζωής.
Παναγιώτα Ψαρρέα: Το όνομα μου είναι Μίνι … Είμαι η μαγείρισσα αυτού του κάστρου και παντρεμένη με έναν άνδρα του οποίου η συμπεριφορά με δυσκολεύει. Η Μίνι είναι ένας κυκλοθυμικός χαρακτήρας, χαρούμενος αλλά και αρκετά νευρικός. Το βασικό της χαρακτηριστικό, όμως, είναι ότι είναι αρκετά ευκολόπιστη όπως συμβαίνει και με έμενα που την υποδύομαι … Έχουμε δουλέψει πολύ για αυτήν τη παράσταση και ελπίζω να την ευχαριστηθείτε και εσείς όσο και εμείς.
Αγγελική Γρίβα: Είμαι μία από τις χήρες, η βασίλισσα Ρόκο. Με χαρακτηρίζει η αφέλεια. Δεν καίγομαι και πολύ για τον θρόνο και μπορώ να πω ότι δεν έχω κοινά στοιχεία με τον ρόλο. Είμαι πολύ χαρούμενη που συμμετέχω για πρώτη φορά στο θέατρο και ευχαριστώ πολύ που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία.
Δημήτρης Καρακούσης: Είμαι ο Νόρι. Ο ρόλος αυτός ακροβατεί ανάμεσα στην αστάθεια και τη σταθερότητα…
Καλλιρρόη Βίγκου: Είμαι η βασίλισσα Έστα, χήρα του Βασιλιά Ίοβελ του Ανατολικού βασιλείου της Φίοντορ. Είναι γεννημένη και μεγαλωμένη για ένα και μόνο σκοπό… την ΕΞΟΥΣΙΑ. Είναι ικανή για όλα αρκεί να μην χάσει τον θρόνο της. Είναι κόντρα ρόλος για μένα γιατί ο όρος “εξουσία” με απωθεί ως άνθρωπο, που ανώτερο σκοπό της ζωής του έχει την αγάπη!
Κέλλυ Βραχά: Ο ρόλος μου χαρακτηρίζεται από μια ιδιαίτερη πληθωρικότητα και έχει μια ιδιάζουσα υπόσταση. Έχω ανακαλύψει κοινά στοιχεία με τον ρόλο, τα οποία κάνουν και το “καθήκον” μου πιο εύκολο.
Σταύρος Παναγιωτόπουλος: Είμαι ο Έντι και εκτός του ότι έχω το κλειδί, έχω και ρόλο “κλειδί”.
Θοδωρής Καλογερόπουλος: Εγώ είμαι ο Μπο. Ο αγγελιοφόρος του κάστρου και συνάμα το πειραχτήρι. Είμαι στον κόσμο μου και τις περισσότερες φορές δεν έχω αντίληψη της πραγματικότητας…
Ηρώ Κωνσταντοπούλου: Εγώ είμαι η Έλβερ. Ένα τρομερά υπερκινητικό πλάσμα που θέλει να έχει άποψη για όλα και να μπλέκεται παντού, πράγμα το οποίο δεν είναι και πολύ κόντρα στη φύση μου ως άνθρωπος. “Οι χήρες της Φίοντορ” είναι μέχρι τώρα η πιο ολοκληρωμένη μου προσπάθεια στο θεατρικό σανίδι. Πρόκειται για ένα έργο που συνδυάζει χορό και μουσική, δύο από τις πιο μεγάλες μου αγάπες. Θα χαρώ πολύ να σας δω στο θέατρο και να μοιραστούμε μαζί σας αυτές τις όμορφες στιγμές.
Ελένη Αναγνωστοπούλου: Υποδύομαι τη βασίλισσα Λύρια του κεντρικού βασιλείου της Φίοντορ. Απομονωμένη μετά τη δολοφονία του άνδρα της, παλεύοντας με τους δαίμονές της για 10 ολόκληρα χρόνια, περιμένει καρτερικά τη στιγμή της λύτρωσης.
Ελβίνα Γιαννούλη: Εγώ είμαι η Μόλυ. Αυτό που χαρακτηρίζει τον ρόλο της Μόλυ είναι ένας ψυχαναγκασμός για την τάξη και την ηρεμία. ‘Όλα αυτά τα προβλήματα γίνονται μέσα σε ένα κάστρο. Στη ζωή μου μου αρέσει η ηρεμία και η ισορροπία.
Διονύσης Γιαννόπουλος: Είμαι ο Άλφι, ο μπάτλερ, και θέλω να είναι όλα σε τάξη. Τα όρια, όπως και οι φόβοι, δεν είναι κάτι άλλο παρά μία παραίσθηση.
Πάνος Ηλιόπουλος: Εγώ είμαι ο Κάστι. Έχει περάσει 10 χρόνια της ζωής του στη φυλακή σε μία κομβική ηλικία από τα 14 έως τα 24, Δραπετεύει από τις φυλακές για να αναζητήσει την πολυπόθητη ελευθερία. Το πιο ενδιαφέρον στον ρόλο είναι ότι ενώ ο ήρωας αναζητά απεγνωσμένα την ελευθερία του, την έχει μυθοποιήσει σε τέτοιο βαθμό που εντέλει δεν μπορεί να την αναγνωρίσει…
Τα της παράστασης:
Η ιστορία εκτυλίσσεται στη Φίοντορ, μια πόλη που κυβερνάται από τρεις γυναίκες, χήρες των βασιλιάδων που μυστηριωδώς δολοφονήθηκαν. Δέκα χρόνια μετά τη δολοφονία, η Λύρια, η πρώτη βασίλισσα, ζει απομονωμένη σ’ ένα στοιχειωμένο κάστρο, πενθώντας για τον θάνατο του άντρα της. Μόνη της συντροφιά είναι μια ομάδα ιδιόρρυθμων υπηρετών που έχουν αναλάβει την προστασία της. Όταν ο δολοφόνος των βασιλιάδων δραπετεύει από τα μπουντρούμια της Φίοντορ, η ζωή της Λύρια διαταράσσεται κι όλη η πόλη βρίσκεται σε αναβρασμό, ενώ ένας αρχαίος μύθος ξαναξυπνά στα έγκατα του βουνού όπου είναι χτισμένο το κάστρο.
Η παράσταση, ακροβατώντας ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, αφηγείται μια αλληγορική ιστορία για τη διάθεση του ανθρώπου να νιώσει πραγματικά ελεύθερος μέσα στην κοινωνία που ζει και να φτάσει πιο κοντά στο όνειρό του να ζήσει ήρεμος και απαλλαγμένος απ’ όσα τον βασανίζουν.
Συντελεστές
Κείμενο: Πάνος Ηλιόπουλος, Ανδρέας Καρασπήλιος
Σκηνοθεσία: Πάνος Ηλιόπουλος
Πρωτότυπη μουσική: Αλέξανδρος Αρτεμίσιος, Ανδρέας Καρασπήλιος
Σκηνικά – Κοστούμια: Βενετσάνος Μπαλόπουλος
Χορογραφία: Μαρία Λαδά
Φωτισμοί: Πάνος Ηλιόπουλος
Ενορχήστρωση – Παραγωγή – Μίξη: Αλέξανδρος Αρτεμίσιος
Θεατρική ξιφασκία: Γεώργιος Γεωργάς – Ακαδημία Ιστορικών, Ευρωπαϊκών, Πολεμικών Τεχνών «Λέοντες»
Επιμέλεια έντυπου και ηλεκτρονικού γραφιστικού υλικού: Design Lab – Φίλιππος Στασινόπουλος
Φωτογραφία αφίσας: Κάλλι Κολόζη
Φωτιστικές και ηχητικές εγκαταστάσεις: Ksound
Ηχογράφηση: Γιώργος Κλείδωνας
Στο βασικό μουσικό θέμα της παράστασης συμμετέχει φωνητικά η Θαλένα Αβραμέα.
Παίζουν με αλφαβητική σειρά:
Ελένη Αναγνωστοπούλου, Καλλιρρόη Βίγκου, Κέλλυ Βραχά, Διονύσης Γιαννόπουλος, Ελβίνα Γιαννούλη, Αγγελική Γρίβα, Πάνος Ηλιόπουλος, Θοδωρής Καλογερόπουλος, Δημήτρης Καρακούσης, Κάλλι Κολόζη, Ηρώ Κωνσταντοπούλου, Μαρία Λαδά, Σταύρος Παναγιωτόπουλος, Παναγιώτα Ψαρρέα
