Εκείνη κι Εκείνος… στην εφορία!

-Μπαίνω στην εφορία, αρχικά σκοντάφτω στο πρώτο σκαλοπατάκι και κάπως έτσι καταλαβαίνω πως θα είναι η συνέχεια της ημέρας μου, στην εφορία!!! Αφήνω στην άκρη το γεγονός ότι κάτι παιδάκια γελούσαν μαζί μου πριν που πήγα να γίνω ένα με τη σκάλα, πως βρέθηκαν αυτά εδώ; (Και ξαναλέω, όχι, δεν είμαι προκατειλημμένος).

-Κόβω το χαρτάκι μου και κάθομαι στη γεμάτη από κόσμο αίθουσα, δίπλα από έναν παππού. Ξέρετε τώρα, έμαθα για το ζάχαρο, την πίεση, και άλλες σχετικές παθήσεις, νομίζω είμαι έτοιμος να κάνω διάγνωση και στην υπόλοιπη γεροντοπαρέα.

-Προσπαθώ να αποφύγω με τρόπο τον παππού, γυρίζοντας το κεφάλι μου προς την αντίθετη κατεύθυνση και ενώ ακούω μια κοπέλα να ξεφωνίζει προς έναν υπάλληλο, (είχε πάει λέει να κάνει τσιγάρο. Μάλλον θα είχε χάσει η ομάδα του και ήταν στεναχωρημένος ο άνθρωπος, που είναι το κακό;), μου πιάνει την κουβέντα ένας άλλος τύπος, σχετικά μεγαλωμένος, ότι δεν αντέχει άλλο να πληρώνει και τα σχετικά. Τι να πω… γράφει πουθενά ψυχολόγος;

-Και σιγά σιγά, φτάνει και η σειρά μου, ενώ μια θεία πετάγεται και μου λέει: εγώ έχω σειρά, όχι εσύ νεαρέ! Μαντάμ, της λέω, έχω το 99, όπως λέει και ο πίνακας. Και εγώ, μου λέει. Βρε καλή μου γυναίκα, αυτό που έχεις είναι το 66, έχει περάσει η σειρά σου εδώ και 33 νούμερα…

-Α, να ο τύπος με το τσιγάρο, τώρα τρώει το κουλουράκι του… λογικό, να μη φάει το πρωινό του; “Καλημέρα σας”, λέω. Καμία απάντηση, μπράβο πάντως στο δημόσιο που προσλαμβάνει κωφάλαλους σε τέτοιες θέσεις. Α, όχι μιλάει, λέει πως πρέπει να πάω στον τρίτο να πάρω μια υπογραφή, μετά έξω για φωτοτυπίες και τέλος, ξανά σε αυτόν για το τελικό αποδεικτικό.

-Επιτέλους τελείωσα, λίγο ιδρωμένος είμαι μόνο, ούτε νεύρα, ούτε βουλωμένα μάτια, ούτε πίεση 17, νομίζω έχω προοδεύσει, και εγώ και… αυτοί. Πάλι καλά! Γαμώτο, πάλι σκόνταψα στο ίδιο σημείο. Λες να το παθαίνω όποτε κάνω κακές σκέψεις;

“Εκείνη”

-Σήμερα δεν πρόλαβα καλά καλά να πιω τον πρωινό μου καφέ και με πήρε η μάνα μου να μου υπενθυμίσει -από τα χαράματα- πως πρέπει να πάω στην εφορία. Τώρα γιατί τέτοια γαϊδούρα τόσων Μαΐων (όσων τέλος πάντων, τι σας νοιάζει;) βάζω τη μάνα μου να μου θυμίζει τέτοια πράγματα… θα το συζητήσω με την ψυχολόγο μου και μόνο!

-Καταφθάνω στην εφορία με την τσίμπλα στο μάτι και βλέπω τον κόσμο να περιμένει, βρίσκω το χαρτάκι προτεραιότητας και αντιλαμβάνομαι ότι θα περιμένω περί τα 100 νούμερα, τι στο καλό… αφού δεν έχει τόσο κόσμο! Μήπως τα παίρνουν και τα πουλάνε στη μαύρη αγορά;;;

-Ο παππούλης που στέκεται δίπλα μου με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω. Νιώθω ότι θα ακούσω να με ρωτάει “Τίνος είσ’ισί;”, όπως όταν περνούσα τα Καλοκαίρια μου στο χωριό και όλοι οι γείτονες ήθελαν να ξέρουν τα πάντα. Τελικά, ο παππουλάκος μού πιάνει την κουβέντα και για να μην σας τα πολυλογώ, καταλήγει μπατζανάκης του ξαδέρφου του θείου από το χωριό… έχει έναν καλό εγγονό που θέλει να μου γνωρίσει, γιατί δεν γίνεται στην ηλικία μου να είμαι ανύπαντρη και άκληρη. Κοίτα να δεις που όλο αυτό θα είναι σκευωρία της μάνας μου!

-Τελικά, έρχεται σιγά σιγά η σειρά μου και με το που φθάνω στον γκισέ με σκοπό να εξυπηρετηθώ, έρχεται μία γιαγιά γρηγορότερη κι από τον Φλας, παίρνει το περίλυπο ύφος της και μπαίνει σφήνα μπροστά μου… την αφήνω να κάνει τις ερωτήσεις της και με το που έρχεται η ώρα μου, ο υπάλληλος με αγνοεί και φεύγει. Περιμένω υπομονετικά μήπως τον έπιασε κόψιμο τον άνθρωπο, μη φανώ και γαϊδούρα με μηδέν κατανόηση. Εν τέλει, επιστρέφει από το διάλειμμά του και με ενημερώνει πως άδικα περίμενα και πως πρέπει να πάω σε άλλο γραφείο, στον 2ο! ΠΑΣ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΕ ΜΟΥ;;; Τί με αφήνεις και περιμένω εδώ πέρα τόσην ώρα;;; Μας άκουσε όλο το ισόγειο και ετοιμάζομαι να ανέβω στον όροφο για τον δεύτερο γύρο.

-Μπαίνω στο γραφείο και ένας πολύ ευγενικός κύριος μου κόβει τη φόρα. Για δευτερόλεπτα μπερδεύομαι και δεν ξέρω πως να αντιδράσω. Μα αν είναι δυνατόν! Αφήστε μας να θυμώσουμε με την ησυχία μας τουλάχιστον! Αφού μας τα ανάψατε τα λαμπάκια που μας τα ανάψατε! Εν τέλει, μου χαμογελάει, του χαμογελάω, μου κάνει και ένα κοπλιμάν. Καλέ ναι όντως, κούκλα είμαι σήμερα.

-Ο κύριος Κώστας, λοιπόν, (γιατί γνωριστήκαμε, τα είπαμε, μου πρόσφερε και καφέ) μου ζήτησε τρία χαρτιά, εκ των οποίων φυσικά μου έλειπαν τα δύο. Αλλά μου έκανε το χατήρι να προχωρήσει τη δουλειά μου και να του τα φέρω αύριο. Πανάθεμα τη γοητεία μου δηλαδή!

-Προσπαθεί να πληκτρολογήσει με χίλια ζόρια σε έναν πανάρχαιο υπολογιστή, ενώ παράλληλα ψάχνει για στυλό. Του δίνω έναν δικό μου, ροζ με πούπουλα και αποφασίζω να του τον χαρίσω. “Της ανιψιάς μου” του λέω, ψέμματα! Δεν με πίστεψε και εννοείται μου τον επέστρεψε.

-Με ρωτάει ονοματεπώνυμο κι αρχίζει να ρωτάει για ηλικίες κλπ “μόνο κιλά μην με ρωτήσετε σας παρακαλώ, δεν θα αντέξω να απαντήσω και σε αυτό σε μία ημέρα” του λέω χαριτολογώντας. Δεν του φάνηκε αστείο.

-Φεύγω χαμογελαστή από την εφορία… κοίτα να δεις που μου ανέβασαν το κέφι! Φτού σου κούκλα μου, σκέφτομαι. Γκαπ, παραλίγο να σωριαστώ σαν καμιά γιαγιά που τρέχει να προλάβει να φτάσει στη θάλασσα πριν χαράξει το φως του ήλιου.

-Μα καλά, αυτό το σκαλοπατάκι, ποιος σκέφτηκε να τα βάλει εδώ πέρα;

…to be continued

«Εκείνη κι εκείνος»

Λένε ότι οι άνδρες προέρχονται από τον Άρη και οι γυναίκες από την Αφροδίτη. Καλά, ίσως να μην προερχόμαστε πράγματι από άλλους πλανήτες, πάντως σίγουρα τα δύο φύλα σκέφτονται με εντελώς διαφορετικό τρόπο και συνήθως αυτός ο τρόπος οδηγεί σε μεγάλες παρεξηγήσεις και μερικές φορές σε… διαμάχες!

Η στήλη «Εκείνη κι εκείνος» δημιουργήθηκε με σκοπό να περιγράψει θέματα της καθημερινότητας μέσα από τα μάτια μίας γυναίκας και ενός άνδρα, πάντα με αρκετή δόση χιούμορ!

Εκείνη: Κάλλι Κολόζη Ι Εκείνος: Σταύρος Παναγιωτόπουλος

Δείτε επίσης:

Εκείνη κι Εκείνος: Ρομαντικά στο cinema

Εκείνη κι Εκείνος: Απέδρασαν από το Great Escape…;

Εκείνη κι Εκείνος: Μία βάρδια στο Κάρδαμο

Εκείνη κι Εκείνος: Μια μέρα στο Elite City Resort

Εκείνη κι Εκείνος: Το πρώτο ραντεβού

Εκείνη κι εκείνος: Η γνωριμία

Εκείνη κι Εκείνος: Η πρώτη κίνηση