Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία: Οδός Αλκιβιάδου

Δρόμοι της Καλαμάτας που τους διασχίζουμε καθημερινά. Έχουμε αναρωτηθεί πότε όμως που οφείλουν το όνομα τους; Σε αυτή τη σειρά δημοσιεύσεων θα επιχειρήσουμε να αποτυπώσουμε σε μεγάλο ποσοστό τον χάρτη των οδών της πόλης, ερμηνεύοντας τα ονόματα τους, τα οποία σε κάποιες περιπτώσεις είναι εύκολο και σαφές να εξηγηθούν αλλά σε άλλες είναι ιδιαίτερα δύσκολη και μπερδεμένη η ερμηνεία τους.

Ακόμη και σε επίσημα έγγραφα του Δήμου δεν διευκρινίζεται επακριβώς η προέλευση της ονοματοδοσίας ορισμένων δρόμων. Επίσης, ορισμένοι δρόμοι έχουν αλλάξει όνομα στο πέρασμα του χρόνου, κάτι το οποίο παραμένει άγνωστο στους περισσότερους από εμάς. Τέλος, είναι σύνηθες το φαινόμενο ένας δρόμος να έχει ένα όνομα το οποίο να παραπέμπει σε πολλά πρόσωπα ή γεγονότα, ως αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλαπλές ερμηνείες για την ονοματοδοσία του.

Παρακάτω θα μιλήσουμε για την οδό Αλκιβιάδου. Ακολουθεί, λοιπόν, η προέλευση του ονόματος του εν λόγω δρόμου:

Αφιερωμένη στον Αθηναίο Αλκιβιάδη που ήταν γιός του Κλεινία και της Δεινομάχης. Σε ηλικία πέντε ετών ο Αλκιβιάδης έμεινε ορφανός και την ανατροφή του ανέλαβε η οικογένεια του Περικλή, που ήταν πρώτος ξάδερφος της μητέρας του.

Έζησε το (448 π.Χ. – 404 π.Χ.) ήταν εξέχων Αθηναίος πολιτικός, ρήτορας και στρατηγός. Εμφανισιακά ήταν πολύ ωραίος, αλλά το ότι δεν είχε ηθικούς φραγμούς και το απείθαρχο του χαρακτήρα του, πολλές φορές τον έβαλαν σε μπελάδες.

Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο Αλκιβιάδης είχε αρκετούς διάσημους δασκάλους, συμπεριλαμβανομένου του Σωκράτη και ήταν καλά εξασκημένος στην τέχνη της ρητορικής. Η οικονομική του επιφάνεια ήταν πολύ μεγάλη, γι’ αυτό σπαταλούσε αφειδώς χρήματα από την περιουσία του και συμπεριφερόταν αλαζονικά. Κορόιδευε τους θεούς, χλεύαζε το πολίτευμα της Αθήνας και μαζί με φίλους και εταίρες διασκέδαζε συχνά μέχρι πρωίας. Επίσης, η δημοτικότητά του είχε εκτιναχτεί στα ύψη, μετά από τα τρία βραβεία που κέρδισε στους Ολυμπιακούς του 416 π.Χ αγωνιζόμενος με επτά άρματα στις αρματοδρομίες.

Κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου ο Αλκιβιάδης άλλαξε τις πολιτικές του συμμαχίες αρκετές φορές. Ενώ ευρίσκεται στην εκστρατεία των Αθηναίων στην Σικελία κατηγορήθηκε ως υπεύθυνος για τον ακρωτηριασμό των ιερών Ερμών (έσπασαν τα κεφάλια από τα αγάλματα που παρίσταναν των Ερμή) της πόλης των Αθηνών. Έτσι τον κάλεσαν πίσω προκειμένου να τον δικάσουν. Επειδή ήταν σίγουρος για την καταδίκη του εις θάνατο, ζήτησε άσυλο στην Σπάρτη, τον μεγαλύτερο εσωτερικό εχθρό της Αθήνας.

Με όπλα την ευγλωττία, την εξυπνάδα και το θράσος του, ζήτησε άσυλο και οι Σπαρτιάτες τον αποδέχθηκαν. Τους έδωσε σημαντικές πληροφορίες για το πως θα μπορούσαν να κόψουν την Αθήνα στα δύο και να μεταφέρουν τον πόλεμο στην ισχυρή πόλη. Και ενώ όλα πήγαιναν καλά για αυτόν και η Σπάρτη ήταν έτοιμη να κυριαρχήσει επί της αποδυναμωμένης πόλης, ο αχαλίνωτος χαρακτήρας του τον πρόδωσε. Ένα νέο σκάνδαλο ήρθε να ανατρέψει τα σχέδιά του.

Ο πανέμορφος αλλά ασυγκράτητος Αλκιβιάδης είχε ερωτικές σχέσεις με τη σύζυγο του βασιλιά Άγη, με την οποία απέκτησαν και παιδί όσο ο βασιλιάς βρισκόταν σε εκστρατεία. Όταν αποκαλύφθηκε, ήξερε ότι πλέον δεν ήταν ασφαλής. Για άλλη μια φορά, αποφάσισε να το σκάσει πριν τον τιμωρήσουν. Τώρα τον κυνηγούν οι Αθηναίοι, οι Σπαρτιάτες καθώς και οι σύμμαχοί τους σε όλη την Ελλάδα γι’ αυτό καταφεύγει στην Περσία στον Τισσαφέρνη.

Ο Αλκιβιάδης κέρδισε την εμπιστοσύνη του πανίσχυρου σατράπη και το πείθει να ηγηθεί του Περσικού στόλου, όπου νίκησε τους Λακεδαιμόνιους σε ναυμαχία και άρπαξε τα περσικά και τα σπαρτιατικά λάφυρα και έτσι επέστρεψε θριαμβευτής στην γενέτειρά του, καθώς προηγούμενα είχε συνεννοηθεί με τους Αθηναίους και είχαν συμφωνήσει ως αντάλλαγμα την ακύρωση της ποινής, που του είχε επιβληθεί και την αποκατάστασή του. Είχε καταφέρει το ακατόρθωτο και συνέχισε να προκαλεί τη μοίρα και την τύχη του.

Στην Αθήνα πλέον έχει γίνει αποδεκτός απ’ όλους και η φήμη του θα εκτιναχθεί όταν θα κατατροπώσει το στόλο των Σπαρτιατών, και θα καταλάβει την Κύζικο. Δημιούργησε νέο στόλο με περσικά χρήματα για να πολεμήσει τους Σπαρτιάτες στην Ιωνία. Η ναυμαχία έγινε ενώ αυτός έλειπε και ο στόλος ηττήθηκε. Η κοινή γνώμη στράφηκε πάλι εναντίον του. Για να γλυτώσει, αυτοεξορίστηκε στη Θράκη και προσπάθησε να δημιουργήσει δικό του βασίλειο. Τώρα όμως το νέο φιλολακωνικό καθεστώς της Αθήνας των τριάκοντα τυράννων τον κήρυξε εξόριστο, κυνηγημένος από Αθήνα, Σπάρτη και Πέρσες, αναγκάσθηκε να ζητήσει και πάλι καταφύγιο στον νέο Πέρση σατράπη Φαρνάβαζο.

Για τον θάνατο του η θεωρία του Πλούταρχου είναι η εξής: 404 π.Χ βρέθηκε δολοφονημένος στη Μέλισα της Μικράς Ασίας, μια μικρή πόλη της Φρυγίας που βρισκόταν στο δρόμο προς την Περσία. Καθώς ήταν έτοιμος να ξεκινήσει για τα περσικά ανάκτορα, το σπίτι του περικυκλώθηκε και πυρπολήθηκε από τα αδέλφια μίας νέας γυναίκας της Τιμάνδρας που είχε διαφθείρει. Τα αδέλφια της γυναίκας δεν ανέχτηκαν την προσβολή και έκαψαν νύχτα το σπίτι και τον σκότωσαν όταν προσπαθούσε να ξεφύγει από τη φωτιά», του κάρφωσαν με δύναμη ένα δόρυ στο στήθος. Όταν απεβίωσε ήταν στο 44ο έτος της ηλικίας του.

Η ονοματοθεσία ορίζεται με την απόφαση 278/1976 του Δήμου.

Δείτε τον δρόμο στον χάρτη

Ευχαριστούμε τον Βασίλη Χρυσαΐδη για τις πληροφορίες.

Δείτε επίσης:

Ελλαδικό