Οι δύο πιο δυνατές συναυλίες του Καλοκαιριού ενώνονται τη Δευτέρα 11 Αυγούστου στο Δημοτικό Στάδιο της Καλαμάτας. Άλκηστις Πρωτοψάλτη – Ελευθερία Αρβανιτάκη & Διονύσης Σαββόπουλος – Λαυρέντης Μαχαιρίτσας – Πάνος Μουζουράκης!
Στη 2η συναυλία οι “ΓΚΑΓΚΑΝΤίΝ” – Η συμμορία του καλοκαιριού μας παρουσιάζουν ένα ξεχωριστό πρόγραμμα. Σαββόπουλος, Μαχαιρίτσας, Μουζουράκης στήνουν ένα πάρτι 40 τραγουδιών μαζί με μια συναρπαστική ορχήστρα κορυφαίων μουσικών!
Ο Διονύσης Σαββόπουλος, ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες συνθέτες, στιχουργούς και ερμηνευτές που θα επισκεφτεί την πόλη μας, μοιράζεται μαζί μας κάποιες σκέψεις του:
Δεν ξέρω τι σημαίνει η δουλειά μου για τους άλλους, για μένα πάντως το τραγούδι είναι η ψυχοθεραπεία μου. Με βοήθησε σε δύσκολες στιγμές, μου έμαθε πολλά πράγματα για τον εαυτό μου και τους άλλους. Άλλες φορές φώτισε το σκοτάδι μου και τα αδιέξοδά μου κι άλλες φορές στερέωσε τις ελπίδες μου και τις χαρούμενες στιγμές μου. Με βοήθησε να ενωθώ με τους άλλους, να συμμετάσχω κι εγώ τελος πάντων στον κοινό μας βίο, να μοιραστώ τον εαυτό μου με τους άλλους.
Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.
Και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα
Η τέχνη εξημερώνει τον αγριάνθρωπο μέσα μας. Φτιάχνει δημοκράτες γιαυτό την υποστήριζαν τόσο πολύ οι αρχαίοι Έλληνες. Μας κάνει πιο ευαίσθητους άρα πιο ικανούς να νιώσουμε συμπόνια, αλληλεγγύη, να συγχωρήσουμε ο ένας τον άλλον αλλά και τον εαυτό μας. Βέβαια αυτό δεν είναι απόλυτο. Η τέλεια ανατροπή αυτού που είπα είναι ότι στο Νταχάου τα SS έστελναν τον κόσμο στο κρεματόριο ενώ παίζανε Μπετόβεν και Μότσαρτ. Φαίνεται ότι η τέχνη δεν μπορεί να κάνει τίποτα αν είσαι εντελώς κτήνος ή φανατισμένος ιδεολόγος.
Ας κρατήσουν οι χοροί και θα βρούμε αλλιώτικα
στέκια επαρχιώτικα βρε ώσπου η σύναξις αυτή σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί
Είχα μια αγάπη, αχ καρδούλα μου, που `μοιαζε συννεφάκι, συννεφούλα μου.
Ο κόσμος χρειάζεται να διασκεδάσει, να τραγουδίσει αλλά και να στοχαστεί. Όλα αυτά μαζί δεν είναι εύκολο να τα πετύχει κανείς μόνος του. Εξάλλου και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες μέσα σ΄αυτήν την κρίση χρειάζονται μια παρεϊτσα.
Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια και με τους φίλους τους παλιούς
τριγυρνάμε στα σκοτάδια κι όμως εσύ δε μας ακούς
Το τραγούδι είναι αναγκαίο γι αυτόν που το γράφει. Δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς. Το τραγούδι είναι η ανάγκη του. Για τους άλλους δεν μου φαίνεται κατ΄αρχήν απαραίτητο. Δεν είναι αναγκαίο όπως ο ύπνος, η βροχή ή οι τροφές. Το τραγούδι μοιάζει να είναι περιττό. Φαντάζεστε όμως μια ζωή χωρίς τραγούδι; Θα ήταν κάτι πολύ πένθιμο.
Βάλε στη σκιά σου τούτο το παιδί… Που δεν έχει απόψε πού να πάει πού να πάει
Πληροφορίες για τη συναυλία εδώ
