Αν και είναι γενικό φαινόμενο στην Ελλάδα της κρίσης να έχει χαθεί η εμπιστοσύνη απέναντι στους πολιτικούς, οι εκλογές πλησιάζουν και αυτό και μόνο σα γεγονός φαίνεται να αλλάζει το δυναμικό της καθημερινότητάς μας.
Τα διάφορα κόμματα μέσα από τηλεοπτικά σποτ και φυλλάδια προσπαθούν να προσηλυτίσουν τους τελευταίους αναποφάσιστους και να πάρουν την ψήφο τους, πουλώντας ελπίδες και υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο. Είναι αλήθεια, ο Έλληνας μέσα στην ταλαιπωρία του θέλει από κάπου να πιαστεί και να αλλάξει ένα πεπρωμένο που περισσότερο φαίνεται να του επέβαλλαν παρά να επέλεξε ο ίδιος.
Ίσως άλλωστε αυτό να εξηγεί γιατί τόσοι και τόσοι συμπολίτες μας ταξιδεύουν από όλη την Ελλάδα για να επιστρέψουν στην γενέτειρα τους και να πάρουν μια θέση απέναντι στο μέλλον, ψηφίζοντας το κόμμα που πιστεύουν πως τους αντιπροσωπεύει καλύτερα. Άλλοι ψηφίζουν από συνήθεια υπακούοντας στις κοινωνικές νόρμες, άλλοι το βλέπουν σαν ένα είδος αλτρουισμού. Έναν τρόπο για να παλέψουν για κάτι ιδανικότερο από αυτό που ζουν, για τους ίδιους, για τα παιδιά τους, για τους συνανθρώπους τους που βρίσκονται σε μεγάλη κοινωνική δυσκολία. Η πολιτική στάση στην καθημερινότητα, τους δίνει ένα προσωπικό νόημα και ένα αίσθημα προσφοράς και αυτοέκφρασης. Κάθε μορφή αυτοέκφρασης είναι πολύ σημαντική για την ψυχική υγεία του ατόμου όπως είναι συγχρόνως και το συναίσθημα του “ανήκειν” σε μια κοινωνική ομάδα η οποία νοιάζεται για τα κοινά. Κατά γενική ομολογία, φαίνεται πώς αυτοί που ψηφίζουν είναι σε μεγαλύτερο ποσοστό ιδεαλιστές από αυτούς που απέχουν, οι οποίοι φαίνεται να φέρονται με μεγαλύτερο εγωκεντρισμό.
Έρευνες υποστηρίζουν ότι αυτό που φέρνει στα αλήθεια τους ανθρώπους στις κάλπες, είναι όταν αντιλαμβάνονται μια πολιτική παράταξη σαν πηγή ενός επερχόμενου κακού, το οποίο πρέπει με κάθε τρόπο να αποφευχθεί, παρά για να υποστηρίξουν μια θετική πολιτική αλλαγή με την ψήφο τους.
Αυτοί που τελικά δε θα καταλήξουν στα εκλογικά κέντρα την ημέρα των εκλογών, είναι αυτοί που νιώθουν απογοητευμένοι με το γενικότερο πολιτικό σύστημα της χώρας. Γιατί στην ουσία, όπου και να “ρίξουν” την ψήφο τους, στο τέλος θα μείνουν με ένα αίσθημα κενού και μη ικανοποίησης. Εκεί χάνεται το αίσθημα ελέγχου στο εκλογικό αποτέλεσμα που τους δίνει το κίνητρο να ψηφίσουν, αφού στην ουσία όποιο κόμμα και να βγει, αυτοί θα παραμείνουν δυσαρεστημένοι με το αποτέλεσμα της κάλπης.
Γενικότερα η ψυχολογία υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι τείνουν να βλέπουν τα πολιτικά πρόσωπα σαν κάτι καλύτερο από αυτό που είναι (άλλωστε είναι και θέμα “επιβίωσης” να μπορούμε να τους εμπιστευτούμε).
Όπως και να έχει πάντως, φαίνεται πως αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο είναι το να ψηφίσουμε κάποιον που μας αρέσει. Να ψηφίσουμε κάποιον που στα μάτια μας, φαίνεται έντιμος και ξέρει να χαμογελά με αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Τα στατιστικά ευρήματα υποστηρίζουν ότι αυτό είναι πιο σημαντικό για να μας πείσει στην τελική εκλογική επιλογή μας ακόμα και από τις ίδιες τις πολιτικές θέσεις που εκπροσωπεί ο εκάστοτε πολιτικός.
Συμβουλευτική Ψυχολόγος MSc
Ψυχοθεραπεύτρια
