Στα πλαίσια της περιοδίας του “Πλούτου” του Αριστοφάνη κατά το φετινό καλοκαίρι, βρέθηκε στην Καλαμάτα ο γνωστός και ταλαντούχος ηθοποιός Χρήστος Λούλης, ο οποίος δήλωσε ενθουσιασμένος με την πόλη και τους ανθρώπους της και εξέφρασε την επιθυμία να παίξει στην Καλαμάτα ακόμη και τον χειμώνα!
Ο “Πλούτος” του Αριστοφάνη, με τον Διονύση Σαββόπουλο στους ρόλους του μεταφραστή, του ηθοποιού, του μουσικοσυνθέτη και του σκηνοθέτη, παρουσιάζεται στην Καλαμάτα την Τρίτη 20 και την Τετάρτη 21 Αυγούστου στο αμφιθέατρο του Κάστρου και αποτελεί μία από τις πιο “δυνατές” παραστάσεις του φετινού καλοκαιριού.
Ένας από τους πρωταγωνιστές της παράστασης, ο Χρήστος Λούλης, μιλά στο “Kalamata IN” για τη συμμετοχή του σε Αριστοφανικό έργο, τον Διονύση Σαββόπουλο, τα σχέδιά του για τον χειμώνα και φυσικά για… την Καλαμάτα!
Ο «Πλούτος» αποτελεί την πρώτη σου συμμετοχή σε κωμωδία του Αριστοφάνη. Τι έχεις αποκομίσει από την εμπειρία σου αυτή;
Για άλλη μία φορά επιβεβαιώνεται ότι δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε κωμωδία και τραγωδία, ένα είναι το θέατρο. Ο Αριστοφάνης είναι ένας μεγάλος ποιητής που δεν τον ήξερα καλά, δεν τον είχα εκτιμήσει. Τώρα, με τη βοήθεια του Διονύση Σαββόπουλου, ο οποίος ήθελε να κρατήσουμε το συγκινησιακό πνεύμα, μου έδωσε μία πολύ ωραία εμπειρία με τον Αριστοφάνη. Είδα ότι μπορώ να το κάνω και αυτό.
Ποια τα μηνύματα που περνάνε στον κόσμο από την συγκεκριμένη παράσταση;
Το κυρίαρχο μήνυμα που θέλει να περάσει ο Διονύσης Σαββόπουλος και ο Αριστοφάνης νομίζω, είναι ότι ο άκρατος, άμετρος και «τσάμπα» πλούτος καταστρέφει την κοινωνία, καταστρέφει τον άνθρωπο γιατί δεν έχουν αντιστοιχία τα πολλά λεφτά με τη δουλειά που κάνει κάποιος. Κυριαρχεί η μορφή της πενίας, η οποία λέει ότι «στη δική σου τη ζωή δε σου περισσεύει τίποτα και τίποτα δε σου λείπει, αλλά για καθετί που έχεις θα δουλεύεις, χωρίς δουλειά δε γίνεται».
Η συγκεκριμένη κωμωδία του Αριστοφάνη είναι επίκαιρη, κυρίως με την έννοια ότι μιλάμε συνεχώς για την κρίση, αλλά οι περισσότεροι από εμάς – έχω την αίσθηση – ένα πιάτο φαΐ το έχουμε, αυτό που έχει κυριαρχήσει, όμως, μέσα μας είναι μία μιζέρια και μία καταστροφολογία, ότι μας καταστρέφουν και μας κλέβουν τα όνειρά μας, χωρίς να έχουμε υπολογίσει ότι τα όνειρα δε χρειάζονται λεφτά. Εξάλλου, καμιά φορά τα όνειρα είναι φτιαγμένα για να μένουν όνειρα.
Έχεις χαρακτηρίσει τη συνεργασία σου με τον Διονύση Σαββόπουλο και τους υπόλοιπους ηθοποιούς ως ένα «πολύ ωραίο πείραμα». Ύστερα από 20 και πλέον παραστάσεις, θεωρείς ότι έχει πετύχει αυτό το πείραμα;
Σε μεγάλο βαθμό ναι! Διότι βάλαμε όλοι πολλή αυταπάρνηση μέσα σε αυτή τη δουλειά, και ο Σαββόπουλος και εμείς. Επίσης, έχει πετύχει το πείραμα γιατί αρέσει και στον κόσμο, με τον τρόπο που θέλουμε εμείς να του αρέσει. Έρχονται στο τέλος των παραστάσεων ευχαριστημένοι, πλήρεις και συγκινημένοι ως ένα βαθμό. Δε θέλαμε να κάνουμε μία παράσταση που θα ταράξει τα νερά, ούτε θέλαμε να φέρουμε την ανατροπή στην ιστορία της τέχνης! Θέλαμε να κάνουμε μία απλή παράσταση, μία παράσταση με το δικό μας αισθητικό κριτήριο, ενός Αριστοφάνη ο οποίος δεν κραυγάζει, λέει με έναν δικό του τρόπο την δική του αλήθεια. Και ο τρόπος αυτός του Αριστοφάνη είναι ταυτόχρονα και αστείος και συγκινητικός και αυτό το πετύχαμε. Αυτό μας λέει το κοινό και το ίδιο νιώθουμε κι εμείς.
Έχεις ταξιδέψει με την παράσταση σε πάνω από 20 περιοχές της Ελλάδας το φετινό καλοκαίρι. Βρισκόμενος στην Καλαμάτα, τι ξεχωρίζεις στην πόλη μας, κάποια στοιχεία ίσως που τη διαφοροποιούν από τις υπόλοιπες;
Στην Καλαμάτα είχα έρθει πριν 13 χρόνια! Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση τώρα ήταν κάποιοι ανοιχτοί χώροι που δεν τους είχα προσέξει κατά την προηγούμενη επίσκεψή μου στην πόλη σας. Εννοώ χώροι για περπάτημα, για ποδήλατο, με παγκάκια, με δέντρα, με πεζοδρόμια, όμορφα σπίτια – αν εξαιρέσεις τις πολυκατοικίες του ’60.
Πήγα το βράδυ στην παραλία. Την προηγούμενη φορά που είχα έρθει η παραλία μου θύμιζε κάτι στείρο, χωρίς αισιοδοξία, χωρίς φαντασία. Έχω την αίσθηση ότι αυτό έχει αλλάξει. Επίσης, οι άνθρωποι που συναντώ στον δρόμο, σε αντίθεση με την Αθήνα, είναι ανοιχτοί και χαμογελαστοί. Τρεις φορές ζήτησα πληροφορίες στο δρόμο και ήταν όλοι πολύ εξυπηρετικοί και ευγενικοί. Κάτι πολύ σημαντικό για έναν επισκέπτη.
Η πρόσβαση από την Αθήνα στην Καλαμάτα είναι πλέον πολύ εύκολη και γρήγορη, περίπου δύο ώρες. Είναι κάτι που με εξέπληξε. Θα πρότεινα στον καθένα στην Αθήνα να επισκεφθεί την Καλαμάτα, ακόμη και για μία μέρα.
Οι πεζόδρομοι που έχετε στην Καλαμάτα είναι, επίσης, καταπληκτικοί. Είναι πολύ σημαντικό να κάνεις την πόλη σου φιλόξενη στον πεζό, στον επισκέπτη, ειδικά αν έχεις να του δείξεις ωραία πράγματα.
Στην περιοχή μας έχουμε αρκετούς χώρους ανάδειξης πολιτισμού, όπως είναι το πρόσφατα εγκαινιασμένο θέατρο της Αρχαίας Μεσσήνης, το νεόδμητο Μέγαρο Χορού, το Αμφιθέατρο του Κάστρου Καλαμάτας και πολλά άλλα. Θα μπορούσε πιστεύεις η Καλαμάτα να εκμεταλλευτεί αυτά τα «δυνατά χαρτιά» της ώστε να γίνει ένα κέντρο πολιτισμού;
Βέβαια και θα μπορούσε. Θα μπορούσε να γίνει κέντρο πολιτισμού ολόκληρης της Ελλάδας. Έχετε το φεστιβάλ Χορού, το οποίο πραγματοποιείται σχεδόν 20 χρόνια, το οποίο προσελκύει κόσμο και επισκέπτες. Έχετε τους χώρους, το Κάστρο, την Αρχαία Μεσσήνη και το Μέγαρο Χορού. Πρέπει όμως η Καλαμάτα, ως πόλη που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα, να αποκτήσει μία σχέση με την τέχνη. Να γίνονται παραστάσεις τον χειμώνα, όχι μόνο το καλοκαίρι. Να έρχονται θίασοι από την Αθήνα και όλη την Ελλάδα στην Καλαμάτα τον χειμώνα και να δίνουν παραστάσεις στο Μέγαρο Χορού. Θα πρέπει να υπάρχει μία συγκεκριμένη πολιτική όμως γι’ αυτό. Προσωπικά, θα ερχόμουν να παίξω στην Καλαμάτα και τον χειμώνα!
Ο κόσμος και οι φορείς πρέπει να αγκαλιάσουν τους δύο «νέους» χώρους, το θέατρο της Αρχαίας Μεσσήνης και το Μέγαρο Χορού, ώστε να γίνει η περιοχή σας ένα κέντρο πολιτισμού.
Ποια τα επαγγελματικά σου σχέδια για τον χειμώνα;
Τον χειμώνα θα κάνω αρκετό θέατρο! Θα κάνουμε την επανάληψη του «Πένθους» που κάναμε πέρσι τον χειμώνα, για έναν μήνα, στο Εθνικό. Επίσης, θα κάνω μία παράσταση με τον Γιάννη Χουβαρδά, ένα έργο του Jon Fosse που λέγεται «Παραλλαγές θανάτου» στο θέατρο Πορεία. Μετά, πάλι στο Εθνικό με τον Νίκο Καραθάνο, θα κάνουμε το «Δεκαήμερο» του Βοκάκιου.
