13.4 C
Kalamata
Τρίτη, 19 Μαρτίου, 2024
Σε αυτή τη ζωή, κάποιοι κυνηγούν μια καλή δουλειά που θα τους αποφέρει κύρος ή χρήματα, άλλοι θέλουν να μπουν σε μια συντροφική σχέση, άλλοι κυνηγούν τον έρωτα και το πάθος, άλλοι αφιερώνουν το χρόνο τους σε ένα χόμπι, είτε αυτό είναι η κεραμική, είτε είναι η μουσική ή τα ταξίδια. Άλλοι τα θέλουν όλα αυτά μαζί. Κοινός παρανομαστής και κινητήριος δύναμη όμως όλων αυτών, είναι το να νιώσει κάποιος τη χαρά. Μέσα από όλα αυτά που κάνουμε, πίσω από κάθε συμπεριφορά μας αυτό που ψάχνουμε στην ουσία είναι η προσωπική μας ευτυχία. Το να είμαστε ευτυχισμένοι.  
Πολλοί από εμάς πιστεύουμε ότι τα "πρέπει" που συχνά επιβάλλουμε στον εαυτό μας, μας οδηγούν στο να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Τις περισσότερες φορές αυτά, έχουν δημιουργηθεί από τους ίδιους τους κανόνες που ακολούθησαν κάποτε τυφλά οι γονείς μας -κληρονομιά- από τις παλιότερες γενιές ή από κανόνες που έφτιαξαν οι ίδιοι, προκειμένου να προφυλάξουν τον εαυτό τους από δυσάρεστες εκπλήξεις. Πίστεψαν πως μέσα από αυτούς τους κανόνες, θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν με επιτυχία το γρίφο της ζωής.
Αλήθεια, έχουμε βρει αυτό που μας δίνει κίνητρο να ζούμε; Αυτό που μας δίνει το προσωπικό μας νόημα στη ζωή;
Είτε είναι οι γονείς μας, είτε οι φίλοι, ο σύντροφος μας ή ακόμα και ένα γενικότερο κοινωνικό πλαίσιο, τις περισσότερες φορές προκειμένου να πάρουμε την πολυπόθητη «έγκριση» θυσιάζουμε  πολλά από τα προσωπικά μας «θέλω».
Πολλοί άνθρωποι δηλώνουν δυσαρεστημένοι από την καθημερινότητά τους, αλλά και από τον τρόπο που ζουν γενικότερα, με αποτέλεσμα συχνά να είναι φορτισμένοι με αρνητικά συναισθήματα. Δεν είναι ευχαριστημενοι με τη ζωή τους και έχουν καταλήξει μέσα τους στο ποιος φταίει για αυτό. Κατηγορούν τους γονείς τους για τον τρόπο που τους μεγάλωσαν, τα απείθαρχα παιδιά τους, το/τη σύζυγο που τους παραμελεί, τους φίλους που απαιτούν το χρόνο τους για να τους πουν ξανά τα ίδια και τα ίδια ή που αντιθέτως δε νοιάζονται αρκετά για τους ίδιους και τα προβλήματα τους, την κυβέρνηση, την οικονομική κρίση, την ίδια τη ζωή.
Χωρίζουμε από τον συντροφό μας, χάνουμε τη δουλειά μας, αγαπημένα πρόσωπα αποφασίζουν να ζήσουν στο εξωτερικό, τα παιδιά φεύγουν για σπουδές. Σε έναν κόσμο όπου τα πάντα αλλάζουν μέρα με τη μέρα, μόνο ένα πράγμα μένει σταθερό: Ο εαυτός μας και η σχέση που έχουμε μαζί του.
Πολλοί είναι οι άνθρωποι που παλεύουν μια ζωή με τα κιλά τους. Θέλουν να χάσουν βάρος αλλά αυτό φαίνεται στους ίδιους ότι είναι σχεδόν αδύνατο.
Πολλά οικογενειακά περιβάλλοντα χαρακτηρίζονται «δυσλειτουργικά», αφού τις περισσότερες φορές οι γονείς για περισσότερο προσωπικούς (ψυχοσυναισθηματικά προβλήματα, πρόβλημα στη συζυγική σχέση, εξάρτηση από ουσίες, τζόγο, κτλ) ή (και) για πρακτικούς λόγους (πολλές ώρες εργασίας, απαιτητικός τρόπος ζωής) δε δίνουν στα παιδια τους αυτό που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη.  Συναισθηματική ασφάλεια και σταθερότητα, ώστε μέσα σε ένα κλίμα σεβασμού, αποδοχής και υγιών ορίων, να μπορέσουν να εκφράσουν τη δημιουργικότητά τους σε όλα τα επίπεδα. Να εξελιχθούν σε ψυχικά αρτιμελείς ενήλικες που θα πάρουν τη ζωή τους όταν έρθει εκείνη η ώρα στα χέρια τους.
Κάθε σχέση, ξεκινάει πολλές φορές με τις καλύτερες προϋποθέσεις για να καταλήξει ύστερα να γίνει μια δύσκολη συναισθηματικά συνύπαρξη και για τους δύο. Τα όνειρα και τα κάποτε κοινά μελλοντικά σχέδια, αντικαθιστώνται από αλληλοκατηγόριες, καυγάδες, έντονα φορτισμένες συγκινησιακά στιγμές, αφήνοντας ερείπιο την άλλοτε πολλά υποσχόμενη ερωτική ιστορία. Τότε που τα κύρια συστατικά της δεν ήταν άλλα από το πάθος, την έλξη και τον θαυμασμό για το νέο ερωτικό μας σύντροφο.
«Το πνεύμα πάντα ξέρει πώς να θεραπεύσει τον εαυτό του. Η πρόκληση είναι να σωπάσεις το νου»
Ένα διαζύγιο, μια κρίση μέσης ηλικίας, μια απόλυση ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να κουβαλά μια μεγάλη στενοχώρια, μπορεί να οδηγήσει κάποιον σε ψυχοσυναισθηματική αναταραχή.
Η εφηβεία είναι μια ιδιαίτερη περίοδος για κάθε σπίτι. Αλλάζει ολόκληρο το οικογενειακό σύστημα. Ο έφηβος από την παιδική ηλικία οδεύει προς την ενηλικίωση, με αποτέλεσμα να καλούνται οι γονείς να πάρουν πλέον ένα διαφορετικό ρόλο.
Το τσιγάρο είναι μια χρόνια και σοβαρή εξάρτηση. Παρ όλες τις προειδοποιήσεις του Υπουργείου Υγείας και των γιατρών για τις πολύ άσχημες επιπτώσεις που έχει στην υγεία, στατιστικές μελέτες δείχνουν πως η Ελλάδα παρουσιάζει την υψηλότερη αναλογία καπνιστών μεταξύ των δυτικοευρωπαϊκών χωρών τα τελευταία χρόνια (bestrong.org.gr).
Μια νέα χρονιά ήρθε και φέτος με όλους εμάς να θέτουμε νέους στόχους...
Έρχονται ξαφνικά. Απροειδοποίητα. Πολλοί είναι οι άνθρωποι που κάποια στιγμή στη ζωή τους θα αντιμετωπίσουν μια κρίση πανικού. Αν κάποιος δεν έχει βιώσει μια τέτοια κρίση δεν μπορεί να καταλάβει τί είναι ακριβώς, καθώς ο καθένας τη βιώνει με έναν διαφορετικό τρόπο.
Μια πρόσφατη κουβέντα με μια φίλη εκπαιδευτικό, με κεντρικό θέμα συζήτησής μας το άγχος των παιδιών κατά την περίοδο των εξετάσεων και το τί θα μπορούσαν να κάνουν οι γονείς για να τα στηρίξουν όταν η απόδοση τους δεν είναι ικανοποιητική, στάθηκε αφορμή για τις παρακάτω προτάσεις:
Το τέλος μιας σχέσης παρομοιάζεται συχνά με έναν μικρό θάνατο που μας καλεί να πενθήσουμε. Μετά το αρχικό συναίσθημα του θυμού, της ανακούφισης ή του σοκ που ακολουθεί έναν χωρισμό, σειρά έχει η θλίψη, η απελπισία, ο πόνος ότι ένα κομμάτι μας χάθηκε που δεν πρόκειται να έχουμε ποτέ ξανά πια στη ζωή μας.
Πολλοί άνθρωποι έρχονται για θεραπεία και συχνά δυο πράγματα τους απασχολούν. Το ένα είναι τί θα σκεφτούν οι άλλοι για αυτούς και το δεύτερο ποια είναι η γνώμη των άλλων για τη ζωή τους.
Πολλοί είναι αυτοί οι άνθρωποι που δυσκολεύονται πολύ στο να μάθουν να ζητούν αυτό που θέλουν ή στο να πουν καθαρά αυτό που σκέφτονται.
Πέρα από τις βασικές ανάγκες για την επιβίωση που έχουν να κάνουν με την εξασφάλιση τροφής και στέγης, ο άνθρωπος για να νιώθει πληρότητα χρειάζεται το αίσθημα του «ανήκειν». Χρειάζεται να νιώθει ότι ανήκει σε μια ομάδα, ότι οι άλλοι τον αποδέχονται σαν μέλος αυτής, ότι πιστεύει σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό του, κάτι το οποίο δίνει νόημα στη ζωή του και του δίνει κίνητρο να εξελίσσεται.